Andvari - 01.01.1973, Qupperneq 179

ANDVARI
BRÉF TIL FINNS JVIAGNÚSSONAR
177
Ekki að sönnu skilst mér ySar síðasta
góða bréf eins huggunarríkt og það er eg
fékk frá yður næst áður, í tilliti þcss að
Bókmenntafélagið taki bækling minn til
prentunar. Þó læt eg mér ekki hugfallast
að sinni, unz eg er kominn að raun um,
að yfirlesið hafið hann í tómi og eg heyra
fæ yðar sanngjarna úrskurð um hans hæfi-
legleika þar til, hvað þér gefið mér góða
von um, að skeð muni geta á þessu ári.
Verði bókin af yður hæfilega metin, treysti
eg bæði yðar góða loforði að mæla með
henni eftir verðskuldun, og líka því, að
yðar atkvæði — þó ei sé nerna eitt —
rnuni mikið mega, að hvorri síðu sem
það hneigist.
Einhverntíma minnir mig eg tilbyði
það fáa, scm eg á af hingaðtil óprentuðum
vcraldlegum ljóðmælum þjóðskáldsins síra
Jóns Þorlákssonar, en ckki fengið vissu
um vilja yðar í þessu efni.
Til gamans legg eg hér innaní variantes
við Hornafjarðar messugjörðina, sem
prentuð er í kvæðasafni síra St. Ólafs-
sonar, eftir skrifuðu exemplari, sem ný-
lega fyrir mig bar, voru þar erindin eins
niðurröðuÖ og á blaðinu stendur. Skeggju
vísurnar eignast hér almennt síra Guð-
mundi Erlendssyni í Felli. Sumir segja
líka, að Idestakaupa vísurnar séu heldur
hans en síra Stefáns.
Skaði væri það, ef grunur yðar rættist,
að Bókmenntafélagið tapi við Fornfræða-
félagsins stofnun, sem þó kynni máske að
vera að óttast og það því framar sem
peningaskortur fer óðum í vöxt meÖal al-
mennings. Þó væri líklegt, að flestir föður-
landsvinir verði ósk yÖar samtaka, að bæði
félögin gætu samsíða staðið og viðhald-
izt. Mig furðar á, að Fornfræðafélagið
hefir engu svarað mér uppá bréf, er eg
skrifaði því og fara átti með póstsldpi í
fyrra. FlafÖi eg fengið kaupendur af 7
exempl. af Ólafs sögu, en þar ekki komu
bækurnar á næstliðnu surnri — eftir sem
lofað var — sagði sig einn frá úr tölu
þessara 7, þó bækurnar kynnu síÖar að
koma, og svo kunna fleiri að ganga frá,
þá þeir sjá sig þannig gabbaða. Bréfinu
fylgdi og listi yfir þær fáu sögur, sem eg á,
— eftir tilmælum á Jómsvíkingasögu
kápunni. Jafnvel þótt sumum lærðum
mönnum máske geðjist betur að latínu
letri á prentuðum bókum Bókmennta- og
Fomfræðafélaganna, er þó mörgum al-
múgamönnum miklu geðfelldara að fá að
lesa sitt móðurmál með venjulegu prent-
letri, þar er eg kominn að fullri raun um.
Þetta er ekki sagt í því skyni, að eg fyrir
mitt leyti sé ei þar með ánægður, heldur
til hugvekju, ef félögin vildu helzt gjöra
fyrir ahnennings srnekk, ef bækur kynnu
fyrir það ganga betur út.
Sá eini af lærðum mönnum, er eg fyrir
bón hans léði fyrsta uppkast mitt til
bókar þeirrar, er hjá yður er nú, bauðst
til, ef til þess kæmi, að verða einn subscri-
bent og jafnvel til að útvega fleiri, en
þess hyggst eg ekki fara á leit án yðar
ráða, og allra sízt fyrri en heyrt hefi yðar
álit og Bókmenntafélagsins atkvæði um
hana.
Eftir lítinn grasvöxt og lélega nýtingu
heyja á næstliðnu sumri hér um sveitir
höfum við nú mjög jarÖbannasaman vet-
ur í allflestum plássum, en snjóhríðar —
einkum af norðri — hafa þó verið mjög
sjaldgæfar. Hey reynast dáðlítil og mikil-
gæf og horfir til báginda, komi hafís
eða vorharðindi á eftir.
Að eg ekki lengur mæði yður með
orðlengingu þessa Ijóta miÖa, enda eg
12