Prestafélagsritið - 01.01.1928, Page 7
2
Haraldur Níelsson:
Prestafélagsritiö,
að vínberjaklasinn á henni hafi verið svo mikill, að tveir menn
hafi borið hann á stöng milli sín. Það er því engin furða, að
mjög oft er talað um vínvið og víngarða í heilagri ritningu
og það hvorttvegga iðulega fléttað inn í líkingamál hennar.
Að hver gæti búið öruggur undir vínviði sínum og fíkjutré,
var ímynd heimilishamingjunnar (I. Kon. 4, 25). Og þegar
Jesús í skilnaðarræðu sinni vildi lýsa hinu innilega sambandi
milli sín og lærisveina sinna, þá líkti hann því við vínvið. >Eg
er vínviðurinn, þér eruð greinarnar* (]óh. 15, 5). Og í guð-
spjalli þessa sunnudags er oss sagt, að hann hafi líkt sjálfu
guðsríki við víngarð. Víngarðseigendurnir hafa að líkindum
verið einna mestu vinnuveitendur þar í landi í þá daga. —
Víst er um það, að þessi dæmisaga fjallar um viðureign
vinnuveitanda og verkamanna, þótt ekki sé það beinlínis í
nútíðarskilningi þeirra hugtaka. Vinnuveitandinn, sem leiddur
er fram á sviðið, er og getur æfinlega verið til fyrirmyndar
að því leyti, hve ant hann lætur sér um að útvega verka-
mönnunum vinnu. Hann vill ekki að neinn þurfi að standa
iðjulaus. í þessum umhyggjusama vinnuveitanda sá ]esús
ímynd Guðs. Eftir skilningi ]esú var þetta eitt einkennið á
Guði, að hann lætur sér mjög ant um að fá oss alla í sína
þjónustu, fá oss alla til að vinna sér. Guð er stöðuglega að
leita að verkamönnum, sem hann vill láta vinna sér eða öllu
heldur vera í samvinnu við sig. Hann er og vill vera hinn
mikli vinnuveitandi. Yfir dyrunum á sporvagnaskrifstofu einni
erlendis var skráð svofeld auglýsing: »Oss vantar enga menn.
Ekki til neins að leita hingað*. Með því var auðvitað átt við
þetta: Hér er enginn starfi laus; engin þörf á nýjum verka-
mönnum; hversu fátækir eða svangir sem menn kunna að
vera, þá er enga hjálp hér að fá. En húsbóndinn, sem oss
er sýndur í dæmisögunni, lét ekki festa neina slíka auglýsing
við hliðið á víngarði sínum eða uppi yfir því. Hans mikla
áhugamál var ekki það, að bægja verkamönnum frá sér, heldur
einmitt hið gagnstæða, að fá þá með einhverjum hætti til að
ganga í sína þjónusfu, fá þá til að koma og vinna í víngarð-
inum. Fyrir því gekk hann út árla morguns til þess að leigja