Prestafélagsritið - 01.01.1928, Qupperneq 111

Preoíafélagsritiö.
Geir Sæmundsson.
105
I minningarmálum eftir séra Geir látinn var þess getið, að
hann hefði hneigzt að því, sem djúpt er og dulrænt. Um
það efni vil ég því við bæta, að allar hans skoðanir í þessu
máli voru heilbrigðar og öfgalausar, enda var hann slíkur
skýrleiksmaður, að hann gekk trauðlega öðrum kenningum á
hönd en þeim, sem voru sæmilega vel rökstuddar.
Lengst mun minningin um Geir Sæmundsson með Iýðum
Hfa, sem þann söngmann, er mestri og almennastri hylli náði
hér á landi um hans daga. — Eg, sem þessar línur rita, er
ófróður um sönglist, en hef þó alla æfi söngelskur maður
verið. Verður því sá dómur minn að byggjast á brjóstviti
einu, er ég fullyrði, að mér og mínum líkum þótti söngur
séra Geirs sál. bera langt af söng flestra sem allra annara
söngmanna hér á landi.
Meðfæddrar raddar hans — hins undurfagra »tenors< —
Sætti svo mikils, að svo virtist, sem söngnámið hefði aðeins
eitthvað fágað þennan gimstein, sem »sólarbarninu« var af
Guði gefinn.
Það, sem var þess valdandi, að við — »náttúrubörnin< —
hlustuðum hugfangin og oft frá okkur numin á söng hans,.
stóð að minni hyggju í nánu sambandi við hið algerva til-
Serðarleysi í söngnum. Söngur séra Geirs sál. virtist okkur
vera náðargjöf, ósnortin af öllu tildri og tízku venjulegrar
söngkunnáttu. Hann var »söngmaðurinn af Guðs náð< og f
Quðshúsi var yndislegt á hann að hlýða, er hann þar söng
messu fyrir altari Drottins.
Hin síðustu ár æfi sinnar var séra Geir tekinn að kenna
Þreytu í starfi sínu, og bjóst sjálfur við því, að verða maður
ehki gamall. Þegar hann svo kendi sjúkleika þess, sem leiddi
hann til bana, þá barst hann vel af og karlmannlega og lét
l'tt sem ekki uppi um það við aðra menn fyrri en orðinn var
fárveikur. Gekk hann síðan óskelfdur gegn andláti sínu, enda
yur hann þess fullviss, að umskiftin yrði sér hinn mesti ávinn-
mgur. Hlíft var honum við helstríði öllu og var honurn sam-
f^Snandi með hamingjusamleg æfilok hér á jörðu.