Árbók Háskóla Íslands - 02.01.1939, Page 14

12
að hugsun þessi hefir verið honum mjög töm. Þar er boð-
skapnum sáð i hjörtu manna; sumt fellur við götuna og sumt
í grýttan jarðveg eða grunnan, og sumt fellur meðal þyrna,
en sumt fellur í góða jörð og ber hundraðfaldan ávöxt. Óvin-
urinn er líka látinn sá illgresi í akurinn, cn þrátt fvrir það
mun það ekki upprætt verða, heldur bíða kornskurðardags-
ins ásamt hinu góða sæði. Og hvert er þá þetta góða sæði?
Það er kenningin um það, að Guð sé gæzkuríkur faðir allra
manna, en vér börn hans og' bræður hver annars, og að vér
eigum að elska Guð af öllu lijarta og náungann eins og sjálfa
oss. Þessum boðskap líkir Jesús við mustarðskornið, er mað-
ur tók og sáði í akur sinn: „Vissulega er það allra frækorna
minnst, en þegar það er sprottið, er það stærra en jurtirnar
og verður að tré, svo að fuglar himinsins koma og hreiðra
sig i greinum þess.“
Furðulegt má heita, að menn skuli ekki hafa látið sér nægja
þessa fögru og háleitu kenningu, en heldur kosið að vefja
liana og höfund hennar gyðinglegum trúarliugmyndum Páls
postula og annarra um heimsendi, upprisu og dómsdag. Raun-
ar lét Jesús einnig í það skína annað veifið, að heimsendir
væri i nánd, þá er sáðmaðurinn kæmi með varpskóflu sína
og gjörhreinsaði láfa sinn með því að skilja hismið frá hveit-
inu; en þó er bersýnilegt, að hann í allri boðun sinni lagði
megináherzluna á hið siðferðilega og á hið komanda ríki Guðs
og manna á jörðu liér.
Vér höfum nú lifað 2000 ár, síðan heimsslitum var spáð,
og dómsdagur er enn ókominn. Af rökum þeirra vísinda-
manna, sem bezt mega um þetta vita, þvkir mega ráða, að
heimurinn, eins og vér þekkjum hann, muni enn geta staðið
um billjónir ára, svo að menn ættu að geta slegið hræðslunni
við bráðan heimsendi á frest. En á liitt ætti þá að mega leggja
megináherzluna, eflingu guðsríkisins á jörðu hér. Enda mun
ekki af veita að bafa tímann fyrir sér, svo nauðalítill sem
árangurinn af prédikun guðsríkisins hefir orðið hingað til, þar
sem hinar lielztu kristnar þjóðir heims berast á banaspjót
einmitt nú og eru með öllum hugsanlegum vélráðum að
reyna að skapa helvíti á jörðu. Veitti ekki af að blaka eitthvað
við þessu, og mætti þá siðferðisprédikunin ásamt kærleiks-
kenningu Ivrists sitja í fyrirúmi fvrir trúarprédikuninni um
dauðann, dómsdag og annað líf, því að það er vissulega fvrst
og fremst i þessu lífi, sem vér ættum að reyna að lifa með
sæmilegum hætti.