Árbók Háskóla Íslands - 02.01.1939, Qupperneq 208

206
unar á fæði og klæðum fvrir fólk í öllum hinum verst
leiknu héruðum og löndum.
4. Að senda ekki heri liinna sigruðu þjóða fyrr heim en
unnt er að fá þeim einhver friðsamleg störf í hendur.
5 Að girða með öllu fyrir það, að styrjöldin hafi fjárliags-
legt stríð í för með sér.
ti. Að stvðja að myndun stjórna í hinum sigruðu löndum,
er treysta megi til að lialda uppi lögum og rétti og til
samvinnu við hinar sameinuðu þjóðir um batnandi
heimsskipulag.
Eins og að ofan greinir, munu öxulríkin verða svipt vopn-
um til árásarstríðs og möguleikunum til þess að afla sér
þeirra að nýju. Engin loforð munu verða gefin þeim um, að
þau fái nokkuru sinni að hervæðast til móts við Bandaríkin eða
Bretland né neina hinna sameinuðu þjóða. Með því að hleypa
tveim heimsstyrjöldum af stað liefir Þýzkaland fyrirgert rétti
sínipn til þessa. Og í fjölskyldu þjóðanna virðist Japan enn
sem komið er vera hálfvilltur snáði, sem er menningarlega
of óþroskaður til þess, að honum sé trúandi fvrir að fara með
hin hættulegu vopn nýtízkuhernaðar.
Meðan á vopnahléinu stendur, mun hinum sigruðu þjóðum
aðeilis verða leyft að hafa lögreglulið, búið léttari vQpnum.
Tvö af aðal ætlunarverkum setuliðsins í hinum sigruðu lönd-
um verða þau, að sjá til þess, að þessu lögregluliði verði ekki
breytt í hersveitir af fyrrverandi hershöfðingjum eða póli-
tískum áróðursmönnum, og að hernaðar- eða pólitískum
klíkum leyfist ekki að fara með undirróður til hefndarráð-
stafana.
Það er von manna, að ríkuleg dreifing matvæla og fatn-
aðar í öxulríkjunum og skjót endurbygging evddra lands-
svæða í löndum þeirra útiloki allar byltingatilraunir og ávinni
hinum sameinuðu þjóðum liylli almennings í löndum þess-
um. Og hjálpin mun verða því örari, sem almenningur þar
sýnir meiri samvinnuþýðleik til hatnandi skipulags. Eftir
fyrstu og nauðsvnlegustu hjálparráðstafanirnar mun Amer-
ika, svo sem henni er fært, leggja sig fram til þess að afla
bæði fæðis og klæða. En þar sem nú Bandaríkin í þessu til-
liti bjóðast til að hera þvngsta baggann, telja friðar-ráðu-
nautarnir líka sjálfsagt, að þau ráði mestu um skilyrðin fvrir
hjálpinni og’ dreifingaraðferðunum.
Þar sem reynsla er um það, að herir sigraðra þjóða geta
valdið allskonar óeirðum, jafnskjótt og þeir eru lausir úr