Árbók Háskóla Íslands - 02.01.1939, Qupperneq 133

131
né heldur eðlileg viðskipti, og þó kastar fyrst tólfunum, þegar
um skemmda nauðsynjavöru er að ræða, eins og mat og mjólk.
Vér höfum nú síðustu áratugina verið að reyna að vanda
útflutningsvöru vora, eins og t. d. kjöt og fisk, og haft eið-
svarna matsmenn til þess að líta eftir þessu. En hvernig hefir
stundum farið þrátl fyrir það? Var hér ekki laust eftir
aldamótin komið heilum farmi af dragúldnum fiski til Skot-
lands fram lijá hinum lögskipaða matsmanni, er unnið liafði
sér hið ágætasta orð með ævilöngu starfi, en farminum varp-
að í sjóinn, er út var komið? Og hefir það ekki komið fyrir,
að heilum síldarförmum hafi verið varpað í sjó út, ýmist fyrir
ónóga söltun eða skemmdir eða ómeti í tunnunum? Þetta
gengur landráðum næst. Því að það skapar þann álitshnekki
erlendis, er vér naumast fáum undir risið. Og því ætti slíkt,
ef upp kæmist, að vera stórum refsivert athæfi.
26. Óráðvendni í starfi. Það yrði langur kapítuli, ef maður
færi að tala um óráðvendni í starfi hjá háum sem lágum; en
það er einna mest áberandi og fær engum dulizt, hversu oft
menn draga af sér í vinnu, livort sem þeir vinna í þágu ein-
staklinga, hæjarfélags eða ríkis. Vér höfum nú um stund horft
á vinnuhrögð Bandaríkjamanna og Kanadamanna og séð,
hversu mjög þeir láta hendur standa fram úr ermum. Ef vér
berum það saman við íslenzk vinnubrögð, þá finnst oss sem
hér sé unnið hæði seint og illa. Menn stvðjast fram á rekur
sínar og jarðhögg, masa hver við annan, taka i nefið og reykja
og hætta jafnvel að vinna, þegar enginn sér til. Og séð hefi
ég menn, sem voru að grefti við hitaveituna og ætlað var að
moka burt ofurlitlum moldarbing, skiptast á um þetta og setj-
ast fvrir öðru hvoru eða jafnvel leggjast endilanga upp á
garð, sem þar var, niilli þess er þeir mokuðu, hlaupa svo frá
hálfunnu verki að kveldi og koma ekki aftur; sá uppgröftur,
sem eftir var, beið þess liálfan mánuð eða lengur, að honum
yrði ekið burt. Hins er aftur skvlt að geta, að maður gróf
skurð í garði mínum og vann mvrkranna á milli. Ég varð
svo hissa á þessu, að ég vrti á manninn og spurði, hverju þetta
sætti. Hann sagðist vera bóndi úr sveit og hefði lengst af unnið
fvrir sjálfan sig, og vissi því vel, hvers virði tíminn væri.
Stundum getur verið broslegt að horfa á vinnulagið. Horft
hefi ég á unga, fríska menn, sem áttn að tvrfa nokkra götu-
reiti á Hringbraut evstri, kasta torfusneplunum hátt í loft
upp og jafnvel eftir þeim, sem um veginn fóru, rétt eins og