Árbók Háskóla Íslands - 02.01.1939, Qupperneq 246

244
risið fyrir hans verðleika. Eina skilyrðið er að trúa á Krist,
því að þá réttlætumst vér fyrir trúna á liann, en ekki fyrir
siðferðilega viðleitni vora. Sjá menn ekki, hversu andstætt
þetta er kenningu Ivrists sjálfs, sem sagði: „Ekki munu allir
þeir, sem við mig segja: Herra, lierra, koma í himnaríki,
heldur þeir einir, sem g'jöra vilja föðurins, sem er á himnum.“
12. Leiðtogi mannkynsins. Fvrst á vorum dögum eru menn
farnir að sjá og' sannfærast um, liversu staðlaus og jafuvel
ósiðmæt þessi endurlausnarkenning er, og því eru menn milc-
illega farnir að þrá það, að frá lienni verði horfið, en í þess
stað lögð því meiri áherzla á trú og siðalærdóma Krists sjálfs,
og að á hann verði litið ekki sem endurlausnara, heldur sem
leiðtoga á siðferðilegri þróunarbraut mannkynsins. Ekki þarf
annað en að velta fvrir sér fáeinum einföldum spurningum
til þess að sjá og' sannfærast um, liversu ástæðulaus sjálf
endurlausnarhugmyndin er: Hversvegna gat guð ekki skap-
að heiminn svo, að hann yrði ekki syndum spilltur? Og er
þetta þá ekki frekar lians sök en mannanna? Og hví gaf
hann mönnunum ékki þegar í upphafi þá gáfu að geta gert
greinarmun góðs og ills? Iiversu mikil fásinna er það,
að guð, algóður guð, hafi ætlað að tortíma öllu mannkyni
fyrir jafn-auvirðilega yfirsjón og þá, að Eva tók eplið og' át
og gaf manni sínum, og liann át? Og hvernig gat dauði Krists
hætt úr þessari yfirsjón? Hvernig var auðið að friðþægja
fyrir syndir mannanna með því að fá þá til að drýgja enn
stærri synd, sem sé þá, að krossfesta og deyða sjálfan guðs
son? Og þó eru menn fram á þennan dag' að eta lians líkama
og drekka hans blóð.í minnjngu þessa hryllilega atburðar.
Nei, reynum að útrýma allri þessari gyðinglegu liugsun
úr sálum vorum og gerum trú og siðalærdóma Jesvi Ivrists
sjálfs að leiðarljósum vorum. Könnumst við, að hann hefir
fyrstur manna hent á leiðina frá liinni ytri siðvendni til
liins sanna innra siðgæðis og gerum hann að leiðtoganum
á hinni iöngu og' erfiðu þróunarbraut mannkynsins, frá því,
er maður var manns fjandi og liver reyndi að skaða annan
sem mest hann mátti, og fram til þess, er menn fara að reyna
að breyta hver við annan sem hræður og börn sama föður-
ins; frá stríði allra gegn öllum fram til liins mikla friðar-
ríkis, sem nefnt hefir verið hið komandi ríki guðs og manna.
Með því móti, og því móti einu, verður Jesús liinn sanni
endurlausnari mannkvnsins af svndum þess og nauðum, end-