Ársrit Hins íslenska fræðafjelags í Kaupmannahöfn - 01.01.1924, Qupperneq 1

Vilhjálmur Stefánsson.
Pað má telja norrænum þjóðum til gildis, að þær
hafa gert mikið að því að leita upp og kanna ókunn höf
og lönd, alt frá elstu tímum fram til þessa dags. Verk-
svið þeirra hefur, eins og eðlilegt er, verið aðallega ná-
lægt norðurhjara veraldarinnar. Norrænir menn urðu
fyrstir til þess að sigla yfir úthöfin og lágu úti á skipum
sínum vikum og mánuðum saman; hafði engin þjóð leik-
ið þá list áður. Og eigi ljetu þeir undir höfuð leggjast
að rannsaka vel þau lönd, er þeir fundu. Frægasti land-
köntiuður fornaldarinnar er auðvitað Eiríkur rauði; er
rannsókn hans á Grænlandi aðdáunarverð, jafnvel frá
sjónarmiði vorra tíma. Á síðari tímum hafa norrænir
menn opnað nýjar leiðir og komið landkönnunum í betra
horf. Má þar til nefna einkum Svíann A. E. Norden-
skjöld og Norðmennina Friðþjóf Nansen og Roald Amund-
sen, er mest nafn hafa getið sjer á pólarferðum. íslend-
ingar hafa síðan fornöldin leið átt lítinn eða engan þátt í
rannsóknarferðum, og hafa kringumstæðurnar valdið því —
fjárleysi og fámenni. En nú hefur á tuttugustu öldinni
komið fram maður af íslenskum ættum, sem heimsfrægur
hefur orðið fyrir rannsóknarferðir sínar og það með rjettu,
því að hann hefur hafið nýja stefnu á því sviði. Pessi
maður er Vilhjálmur Stefánsson, og er tilhlýðilegt að ís-
lenskir lesendur kynnist betur afrekum hans.
Vilhjálmur Stefánsson er fæddur í Hulduárhvammi í
Árnesbygð í Nýja íslandi, Manitoba, Kanada, 3. nóvem-
1