Ársrit Hins íslenska fræðafjelags í Kaupmannahöfn - 01.01.1924, Qupperneq 113

Æfisaga Krists
113
einasti og fyrsti friðarboði, sem augsýnir og kennir hinn
sanna kærleika til allra, sem býöur lærisveinum sínum að
elska óvini sína, að heimsækja glæpamanninn í fangelsinu,
að seðja hungraða og svala þyrstum. Hann er sá fyrsti,
sem heldur fram rjetti konunnar og barnsins, sem áður
voru rjettiaus. Fyrir honum var sálarlíf og sálarfriður
einstaklingsins höfuðatriðið. Hann, sem sjálfur var sak-
laus og heilagur, barðist aðeins með andlegum vopnum
gegn undirferli, þrællyndi, hræsni og grimd heldri stjett-
arinnar á Gyðingalandi, með óviðjafnanlegri djörfung, og
birtir hið sanna andlega frelsi með því að taka á móti
bersyndugum og fyrirgefa þeim syndirnar opinberlega,
þrátt fyrir bræði Farisea, þegar hann sjer að sál þeirra
er orðin endurnýjuð og hrein í traustinu og trúnni á guð.
Sem sýnishorn ritsnildar Papinis vil jeg þýða nokkr-
ar línur úr kaflanum um syndugu konuna, sem smurði
fætur Frelsarans í húsi Símonar líkþráa:
»Hún kemur hljóð inn í hús Símonar með alabast-
krukku sína. Hún hefur sjeð Jesús áður og heyrt hann
tala. Hin synduga kona hefur komist að raun um að til
er kærleikur, sem er fegurri, sem ekkert á skylt við mun-
að eða girnd, og að fátækt er til, sem er auðugri en gull
og silfur. Hendur hennar og líkami eru nú hrein og aug-
un geta grátið. Hún er nú reiðubúin til að ganga inn í
ríkið eftir boði konungsins. Hún vill á einhvern hátt
sýna Frelsaranum þakklæti sitt, og hún vill gera það
opinberlega og fyrir allra augum, vill þakka honum, sem
hefur hreinsað sál hennar og lífgað og þítt hjarta hennar
og hrifið hana burt frá svívirðingu og skömm, honum sem
gefur henni þar að auki von, sem er svo óendanlega
flýrðleg, að öll jarðnesk ánægja hverfur. Hún geng-
ur feimiu og bljúg um með lokaða krukkuna, eins og
lítil skólastúlka, án þess að mæla eitt orð, lítur aðeins
kringum sig eitt augnablik, til þess að sjá hvar Frelsarinn
8