Andvari - 01.01.1910, Blaðsíða 65

fram aö siðaskiptum.
43
við menn í Noregi; ok munum vér eigi þat úfrelsi
gera einum oss til handa, heldur hæði oss ok sonum vár-
um, og þeira sonum, og allri ætt várri, þeiri er land
þetta byggir; ok mun ánauð sú aldrigi ganga eða
hverfa af þessu landi; en þótt konungr sjá sé góðr
maðr, sem ek trúi vel at sé, þá mun þat fara liéðan
frá sem hingat til, þá er konunga skipti verðr, a.t
þeir eru újafnir, sumir góðir, en sumir illir. En ef
landsmenn vilja lialda frelsi sínu, því er þeir hafa
haft síðan er land þetta bygðist, þá mun sá til vera,
at ljá konúngi enskis fangstaðar á, hvárki um landa-
eign hér, né um þat at gjalda héðan ákveðnar skuld-
ir, þær er til tyðskyldu megi metast; en hitt kalla ek
vel fallit, at menn sendi konungi vingjafir, þeir er
þat vilja, hauka eða hesta, tjöld eða segl, eða aðra
hluti, er sendilegir eru; er því þá vel varit ef vinátta
kemr í móti. En um Grímsey er þat at ræða, ef
þaðan er engi hlutr íluttr, sá er til matfanga er, þá
má þar fæða her manns, ok ef þar er útlendr herr,
ok fari þeir með langskipum þaðan, þá ætla ek mörg-
um kotbóndunum inunu þykkja verða þröngt fyrir
durum. Ok þegar er Einar hafði þetta mælt, ok int
allan útveg þenna, þá var öll alþýða snúin með einu
samþykki, at þelta skyldi eigi fást. Sá þórarinn þá
erindislok sín um þetta inál.
Frá svörum íslendinga.
Þórarinn gekk annan dag til Löghergs, ok mælti
þá enn erindi ok hóf svá; Ólafr konungr sendi orð
vinum sínum hingat til lands, nefndi lil Guðmund
Eyjólfsson, Snorra goða, Þorkel Eyjólfsson, Skapta
lögsögumann, Þorstein Hallsson. Hann sendi yðr til
þess orð, at þér skyldut fara á fund hans ok sækja