Skírnir - 01.01.1957, Page 204
202
Benedikt Tómasson
Skírnir
ber fremst á framvegg bols, hné eru bein, fótleggir lóðréttir,
og fætur stefna beint fram. Lóðlína, sem dregin er frá eyrna-
snepli aftanverðum, liggur gegnum miðja öxl, miðja mjöðm.
rétt aftan við hnéskel og rétt framan við ökklahnjót utanfótar.
Þess verður þó vel að minnast, að slíkur líkami er raunveru-
lega „tilbúinn“, og fátítt er að sjá mann, sem fullnægir öll-
um þessum kröfum. Engir tveir menn eru nákvæmlega eins
vaxnir, og enginn veit skýr takmörk milli þess, sem eðlilegt
eða heilbrigt má teljast, og þess, sem verður að teljast afbrigði-
legt eða sjúklegt. örlítil hliðbeygja á hrygg, venjulega til
hægri á rétthendum mönnum, er talin eðlileg, og þótt maður
sé eilítið boginn í baki eða söðulbakaður, er óhugsandi að
skera úr því til fulls, hvort um sé að ræða ættgengt vaxtar-
lag eða smávægilega hryggskekkju, nema með samanburði
við aðra í fjölskyldu.
Ef litið er á tölumar, sést, að gott samræmi er í dómum
fjögurra skólalækna í Reykjavík, en skóli IV sker sig alger-
lega úr, þar sem meira en helmingur barnanna er talinn hafa
hryggskekkju. Ekki kemur til mála, að börn í því skólahverfi
séu að ráði verr vaxin en böm í öðmm hverfum bæjarins.
Ekki er heldur líklegt, að hryggskekkja hafi verið fátíðari í
Reykjavík árið 1925 en hún er nú. Á ámnum 1920—25 eru
t. d. 17,7% barna í Svarfaðardal talin með hryggskekkju.
Ekki er heldur líklegt, að meira en ferfalt fleiri börn hafi
hryggskekkju í Kaupmannahöfn en í Hróarskeldu (úr jafn-
stómm hópi). Samræmi er ekki betra í tölum frá öðrum
löndum. Rrezkur skólalæknir taldi (árið 1937), að einungis
15% skólabarna á aldrinum 12—14 ára hefðu óaðfinnan-
legan líkamsburð, en að vísu kemur þar fleira til greina en
skekkjur á hrygg. Með þeim matsaðferðum, sem nú eru not-
aðar, virðist engin leið að skera úr því, hve algeng hrygg-
skekkja er í raun og vem. Skal engu um það spáð, hvort
einhvern tíma kann að finnast aðferð til að gera sér grein
fyrir því lögmáli, sem vöxtur hvers einstaklings hlítir, og
mæla hann síðan við sjálfan sig.
llsig kallast, þegar ristarbein ganga úr skorðum, svö að
holil kemur að meira eða minna leyti niður við gang. Ilsig