Skírnir - 01.01.1957, Page 237
Skírnir
Ritfregnir
235
hráka þeim, er þeir og Vanir höfðu spýtt í ker nokkurt til
marks um, að grið væru komin á með þeim. Frá þessu er sagt
í Snorra-Eddu. — Á 584. bls. er talið, að orðin fífl og fimbul-
séu runnin af indógermönsku rótinni pamp- eða phamph-.
Ekki virðist sennilegt, að a geti verið hið frumgermanska
rótarsérhljóð þessara orða né heldur neitt það sérhljóð, sem
skipzt gæti á við indógermanskt a. Við þetta vantar skýringu.
— Á 640. bls. er talið, að so. bringja merki: að bera á bring-
unni (úr skipi til lands). Þessi skýring sagnorðsins bringja
hefur að vísu komið fram áður, en er tæplega rétt. Sennilega
er sögn þessi tökuorð, líklega úr dönsku (sjá d. so. bringe).
— Á 677. bls. er talið, að so. mylgra sé af sömu rót og no.
mjólk, so. molka o. s. frv. Þetta kann að vera rétt. En senni-
legra virðist þó, að so. mylgra sé runnið af sömu rót og orð-
in moli, mylja, mylsna o. s. frv., því að viðskeytið g í so.
mylgra mælir gegn því, að sagnorðið sé skylt þeim orðum,
sem talið er í bókinni, en merking hennar og mynd gæti stutt
skyldleik hennar við no. moli, so. mylja o. s. frv. — Á 683.
bls. er talið, að no. brúSr sé runnið af indógermönsku rótinni
mreu-. Óneitanlega væri þess nokkur þörf að skýrá samband
upphafshljóðsins b í orðinu brúSr við upphafshljóð hinnar
indógermönsku rótar. En það er því miður ekki gert. — Á
727. bls. er talið, að no. slíSr og so. slíSra séu runnin af indó-
germönsku rótinni slat-. En engin skýring er á sambandinu
milli sérhljóðsins a í rótinni og sérhljóðsins í í hinum íslenzku
orðum. Þess væri þó þörf. — Á 735. bls. er so. sleikja talið
vera runnið af indógermönsku rótinni leigh-. Samkvæmt
hinni germönsku hljóðfærslu ætti indógermanskt <jh að verða
að germönsku g, en ekki k. Þetta þyrfti skýringar við. — Á
763. bls. er talið, að no. sefi, so. sefa o. s. frv. séu runnin af
indógermönsku rótinni sap- eða sab-. En engin grein er gerð
fyrir þvi, hvernig háttað sé sambandinu milli sérhljóðsins a
í indógermönsku rótinni og sérhljóðsins e í orðunum sefi og
sefa. Ekki hefur a veríð í hinni frumgermönsku mynd ís-
lenzku orðanna, og ekki mun það heldur kunnugt, að indó-
germanskt a skiptist á við indógermanskt e, en bæði þau hljóð
héldust óbreytt að jafnaði i frumgermönsku. — Á 832. bls. er