Prestafélagsritið - 01.01.1930, Blaðsíða 34

Prestafélagsritið.
Fr. V.: Trú framtíðarinnar.
27
vita, hvort gott hafi nokkuru sinni verið til. Þeir munu altaf
verða til einhverjir, sem leita sér afþreyingar í slíkri svartsýni.
Fyrir mér sem ferðamanni er trúin á það, að iilveran sé
góð, reist á svo traustum grundvelli, að ég fæ ekki skilið,
hvernig nokkur getur efast um það, að heiminum sé stjórnað
að góðu marki, hafi honum eitt sinn verið bent á það. Eg á
hægt með að skilja menn, sem efast um viss3r kirkjukenn-
ingar, er þeir hafa alist upp við, hvort heldur þeir eru kristnir,
Indverjar eða Múhameðstrúarmenn. En ég fæ ekki skilið,
hvernig nokkur, sem virðir heiminn fyrir sér sem heild í tíma
og rúmi, sér alla náttúrufegurðina umhverfis sig og þau undur
gæzku og fegurðar, sem menn hafa þegar afrekað, — getur
efast um það eitt augnablik, að máttur ómælandi gæzku hljóti
að vera að starfi í hjarta tilverunnar og hafi látið slíkt verða.
En það er staðreynd engu að síður, að menn efast um það.
Og vér megum ætla, að menn muni altaf efast á ókomnum
tímum. Hver eru þá rökin eilífu fyrir trúnni á það, að til-
veran sé góð?
Vér skulum byrja á því að virða fyrir oss efann og sjá,
hvernig hann megi stilla. Fyrst og fremst verður fyrir vanda-
málið forna um bölið. Og það mun haldsst í framtíðinni og
leita vænfanlega enn meir á en áður. Því að eítir því sem
viðkvæmni manna vex — og hjá því fer ekki, — hljóta þeir
óhjákvæmilega að verða næmari fyrir sársauka og böli og
spyrja ákafar, hversvegna svo rnikið af því sé látið við-
gangast, svo framarlega sem heiminum sé stjórnað að góðu
marki. Þannig mun verða þráspurt óaflátanlega. Og óaflátan-
lega mun þurfa að svara. Því að þótt svör vor kunni að vera
sannfærandi og fulinægi sjálfum oss, þá mu.nu þau ekki full-
nægja afkomendum vorum. Þeir munu þurfa að leysa vanda-
málið fyrir sig sjálfa kynslóð fram af kynslóð.
En vér getum þó greinilega séð fyrir, hvert það svar muni
verða, því að vér höfum reynsiu sjálfra vor að byggja á. Vér
getum verið vissir um það, að þeir, sem eiga í fyllingu tím-
ans að virða fyrir sér lífsreynslu vora af viti og víðsýni, muni
koma auga á það, eins og vér, að geti ekkert ilt verið til,