Prestafélagsritið - 01.01.1930, Qupperneq 199
Prestafélagsritiö.
Altaristöflur.
189
IV.
Síðastliðið sumar var ég staddur inni í Frúarkirkjunni í
Kaupmannahöfn ásamt fjölda annara manna, og voru þar á
meðal nokkur hundruð lútherskra kennimanna frá ýmsum
löndum, austan frá Indlandi og Japan og vestan frá Ameríku.
Vér stóðum allir upp úr sætunum og höfðum yfir, hver á
sínu móðurmáli, skýringu Lúthers á 2. gr. trúarjátningarinnar:
»Ég trúi, að Jesús Kristur, sannur Guð af föðurnum fæddur
frá eilífð* o. s. frv. Mér og sennilega fleirum varð þá litið
á Kristsmyndina fögru, sem við oss blasti upp yfir altarinu,
marmara-líkneskið hans Thorvaldsens. Þarna gnæfði hún skín-
andi hvíta Kristsmyndin með framréttum örmum, eins og hún
vildi benda oss og segja: »Komið til min, allir þér«. Með fram
báðum hliðveggjum kirkjunnar stóðu marmara-líkneski post-
ulanna. Fyrir mörgum öldum höfðu þeir flestir látið líf sitt
fyrir að játa og boða trúna á Jesúm Krists, sem sannan Guð,
en nú gátu þessir þjónar hans, sem þarna voru staddir, játað
þessa sömu trú sína á hann, án þess að nokkur hætta væri
á ferðum.
Þarna frammi fyrir Kristsmyndinni fanst mér í bili sem
alt gleymdist og hyrfi nema hann, sem vér vorum að játa
trú vora á, konungurinn Kristur. Þar hurfu misklíðarefnin,
trúfræðilegu vafa-atriðin, þá fanst mér mig ekkert varða um
mismunandi skoðanir á sakramentunum, né sitthvað annað,
sem um er deilt í trúarefnum, Kristur væri aðalatriðið, og
frammi fyrir honum ættum vér allir að geta verið eitt. Ég
óskaði, að þarna væru eigi aðeins lútherskir bræður, heldur
kalvinskir, — kaþólskir, eða hvað þeir svo kölluðu sig, kristnir
menn, sem allir ættu það sameiginlega áhugamál, að koma
til Krists og verða lærisveinar hans. — Þegar ég gekk út úr
kirkjunni og varð enn litið um öxl til Kristsmyndarinnar yfir
altarinu, þá minti hún mig á hann, sem síðast sást í skýjum
með upplyftum höndum, blessandi breyska vini sína, og á
hann sem sagði: »og það mun verða ein hjörð, einn hirðir*
(Jóh. 10,16).