Prestafélagsritið - 01.01.1930, Blaðsíða 220
210
Ásmundur Guðmundsson:
PrestafélagsritiÐ.
súlnaröðum og hvössum bogum, sem mynda hvelfinguna. Það
er líkt því, sem við höldum inn skógargöng, þar sem limið
lykst saman yfir höfðunum. Altarið er fyrir miðju fram undan
turnhvelfingunni, prédikunarstóll nokkuru innar að sunnan-
verðu. Inst er kórinn, átthyrningur með súlnagöngum um-
hverfis. Honum hallar lítið eitt til vinstri, því að svo hafi
Kristur hneigt höfði á krossinum. Þar er Olafsskrín hið nýja,
búið mjög. Til hægri við göngin inni í veggnum er lind hans,
sú er átti að spretta fram á melnum, þar sem lík hans var
grafið. Þegar við höfðum farið um þau, vorum við leiddir til
sæta okkar í kirkjunni og guðsþjónustan hófst.
Stören biskup var fyrir altari, og við hlið honum Pharo
sóknarprestur, ágætur raddmaður. Hinir biskuparnir norsku
sátu í röð við gráturnar hægra megin. Að sungnum fyrsta
sálmi mælti Haugsöen dómkirkjuprestur nokkur ávarpsorð og
kvaðst vona, að kirkjan yrði norsku þjóðinni Olafslindin, sem
bætti mein hennar. Þá tók við langur víxlsöngur milli prests
og safnaðar, og bænir voru fluttar. Söngurinn var tilkomu-
mikill og fagur, en ef til vill hreif hann söfnuðinn mest, er
hvelfingarnar titruðu af tónum sálmsins: »Kirkja vors Guðs er
gamalt hús«. Það var eins og loftið yrði þrungið af þeim
trúaranda, sem hafði ríkt í kirkjunni um aldirnar liðnu. Það
sem mikið var og heilagt og eilífðargildi hefir færðist nær
og nær. Biskuparnir gengu fram hver af öðrum og lásu upp
ritningarkafla. Og á milli voru sungin vers úr sálminum. Það
sem lesið var varð að brennandi bæn: »En ég bið ekki ein-
ungis fyrir þessum, heldur og fyrir þeim, sem trúa á mig
fyrir orð þeirra; allir eiga þeir að vera eitt, — eins og þú,
faðir, ert í mér og ég í þér, eiga þeir einnig að vera í okkur*.
Niðarósbiskup steig í stólinn og hafði fyrir texta Mt. 16,
15—18. Hann sagði, að í dýpstum skilningi stafaði þessi kirkju-
hátíð af þrá til þess að þakka Guði fyrir það, sem kristnin
hefði verið þjóðinni um 9 aldir. Og Niðarósdómkirkjan ætti
ekki aðeins að vera minnisvarði um forna frægðartíma, heldur
síðast og fyrst efla kristindóm þjóðarinnar. Þar ættu kynslóð-
irnar að safnast saman og finna eilífðaröflín frá Guði streyma