Prestafélagsritið - 01.01.1930, Blaðsíða 191
Prestafélagsritió.
Eiríkur Briem.
181
nokkurn mann. Mun það hafa valdið nokkru um, að hann
bauð sig ekki fram oftar, enda hafði hann þá komið fram
þeim málum, er hann hafði ríkastan hug á.
Þegar hann síðar settist á þing sem konungkjörinn, taldi
hann það einkum hlutverk sitt að vanda til allra vinnubragða
þingsins og gefa holl ráð og bendingar um mál þau, er aðrir
fluttu. Hann var eigi virðingargjarn maður, og alloft mun
hann hafa fengið aðra til að bera fram mál, er hann sjálfur
hafði hugsað, ef hann taldi það vænlegra til sigurs.
Vissi ég og til þess, að þegar landsstjórnin fluttist hér inn
í landið eftir aldamótin, þá naut hún alloft ráða hans, jafnvel
um hin fjarskyldustu málefni.
Sem kennari var hann skyldurækinn og ljós og skýr í
framsetningu allri. En tamara var honum að fræða þá, sem
sjálfir höfðu áhuga, en að vekja hjá öðrum námfýsi, þar sem
hún var eigi fyrir. Og unun var að vera með honum einum
og fá úrlausn um þau námsefni, er lærisveinninn sjálfur
hafði reynt að brjóta til mergjar.
Þegar ég hugsa um hæfileika séra Eiríks, þá vekur fjöl-
hæfnin mér mesta undrun. Auk guðfræðinnar var hann laga-
maður góður. Hann var hagfræðingur, stærðfræðingur og
stjörnufræðingur og rím og tímatals, og í dómum sínum um
sagnfræðileg efni var hann svo frumlegur og rökfastur, að
einnig þar mátti hann teljast meðal hinna fremstu í röð. En
þótt hann væri raunhæfninnar maður fyrst og fremst og hefði
framar öllu hið glöggasta auga fyrir því, er að gagni mætti
koma í lífinu, þá var hann ekki aðeins mikill fræðimaður um
almenn efni og vísindi, heldur var hann og gæddur næmri
smekkvísi um það, er fagurt var, einkum í list orðsins. Hefi
ég fáa þekt er kunnu jafnmikið utan að af fögrum skáldskap
sem hann. Einkum dáðist hann að vængjaslætti séra Maíthí-
asar bæði í söguljóðunum og hans dýpstu tilfinningaljóðum.
Það varð ekki sagt, að þeir séra Matthías og hann væru
líkir menn. En skyldleiki kom fram í heitum tilfinningum,
sem annar þeirra söng um, svo að bergmálaði í hverju hjarta
þjóðar vorrar, en hinn byrgði inni með sjálfum sér.