Prestafélagsritið - 01.01.1930, Blaðsíða 234
222
Sigurður P. Sívertsen:
Prestafélagsritiö.
Messíasarvonir átti meðal þjóðar hans. Myndi vera of djarft
að draga af því þá ályktun, að Jesús með heiti þessu hafi
viljað gefa til kynna, að hann væri sér þess meðvitandi, að
vera af Guði sendur til að uppfylla framtíðarvonirnar í há-
leitustu mynd, eins og þær höfðu fegurst vakað fyrir beztu
mönnum þjóðarinnar? Hefði hann þá með heiti þessu slegið
á viðkvæma strengi hjá öllum þeim, sem aðhylst höfðu þjóð-
arvonirnar í andlegastri og fegurstri mynd og jafnframt gefið
til kynna, hve fjarri það væri honum, að álíta sig af Guði
sendan til þess að láta pólitiska framtíðardrauma rætast, til
að stofna jarðneskt ríki, ná jarðneskum yfirráðum og hefja
þjóðina til valda og virðingar á þann hátt. Mannssonurinn
væri kominn til dóms og hjálpræðis, en ekki til þess að láta
neinar pólitiskar Messíasarvonir rætast, hversu glæsilegar sem
mörgum löndum hans virtust þær.
Þá er einnig annars að gæta. Einmitt um það leyti, sem
Jesús lætur Messíasarvitund sína í Ijós fyrir lærisveinum sín-
um, var honum mjög ríkt í huga mikilsvert atriði, sem alls
ekki hafði náð til þjóðarvonanna á hans tímum, jafnvel ekki
í andlegustu og háleitustu mynd þeirra. Það var þjáningaleið
Messíasar til dýrðarinnar. Jesús vissi, að það var eina leiðin
fyrir hann til dýrðarinnar. En lærisveinar hans átfu svo undur-
erfitt með að skilja þetta. Þeir höfðu alt aðrar hugmyndir um
Messías en þær, að hann myndi verða að líða og deyja. Það
var hin mesta fjarstæða í þeirra hugum, að slíkt þyrfti að
eiga sér stað. Ef Jesús hefði notað um sig orðin Davíðs-
sonur eða Messías eða önnur þau heiti, sem fastmótaðar
hugmyndir voru tengdar við, hefði þeim því síður skilist þetta.
Jesús fer því aðra leið. Hann bendir á sig sem líðandi manns-
soninn, sem verði að deyja, en aftur muni rísa upp og verða
dýrðlegur. Með því vill hann gefa lærisveinum sínum til kynna,
hver sé upphefðarleið hans sem Messíasar; það sé ekki kon-
ungsleiðin, tignar og valdaleiðin, eins og þjóð hans lengst af
hafði ímyndað sér, heldur væri það þjáningaleiðin í þjónustu
annara. Milli pínu hans og dauða og komandi dýrðar væri
náið samband. Það tvent væri svo fjarri því að útiloka hvað