Skírnir - 01.01.1957, Page 22
20
Einar Öl. Sveinsson
Skírnir
minn? — 1 kvæðinu Réttarvatn gefur skáldið sér gott tóm.
Hann minnist liðinnar tíðar, þegar hann fór þar um, hann
teiknar mynd af staðnum. Hann sýnir lesandanum þessa
heiðaparadís, með norðurásnum og litlu tónni og læknum og
Hvannamó. En yfir þetta allt gnæfir Eiríksjökull, ískaldur,
sem heyrir allt, með kyrrð og þögn eilífðarinnar. — I kvæð-
inu Tómasarhaga getur að líta hina algrænu vin á eyðisönd-
um; víður eyðisandurinn, það er ímynd auðnarinnar, tóms-
ins, sem umlykur fjallhagann. En skáldið getur þess einnig,
að eitt sinn fyrir löngu áði einkavinur hans þar: „aldrei ríður
hann oftar upp í fjallhagann sinn“. Svo að auðnin bæði í tíma
og rúmi er hér umhverfis. Alstaðar getur að líta þetta sama:
smámyndir gæddar furðulegu lífi og sjónhæfi, oft undurfagr-
ar, en einfaldar og látlausar, án tengsla við nokkuð annað, og
jafnvel hin einstöku minni geta verið sitt úr hverri áttinni.
Þessar smámyndir birtast þama í svip, engin umgerð er um
þær, heldur einhver víður geimur, tóm, auðn, óendanleiki;
er það dauðinn eða eilífðin? f öllu þessu finnum við angan,
eða eim, af lífi Jónasar, baráttu, sorgum, gleði, vonum, sýn-
um. Hann þráði hina hreinu fegurð, leiðirnar voru margar;
í þessum kvæðaflokki fór hann þessa leið, í öðrum kvæðum
aðrar leiðir.