Skírnir - 01.01.1957, Qupperneq 235
Skímir
Ritfregnir
233
segir Gerður Gymisdóttir um Frey, biðil sinn: Þó hafðak ætl-
at/at myndak aldrigi/ unna vaningja vel. —- Á 73.bls., undir
rótinni 4 el:ol, eru tilgreindar sagnirnar ulna og úldna í svip-
aðri merkingu. Vel kann það rétt vera, að hér séu raunveru-
lega tvær sagnir. En gæti ekki ulna verið „ritvilla“ fyrir úldna?
— Á 77. bls. er talið, að úln- í úlnliSr sé komið úr gln. En
gæti ekki fyrri liðurinn verið upphaflega uln-, þar sem sá
stofn er til í öðrum indógermönskum málum, t. d. í lat. ulna:
handleggur? —- Á 95. bls. er ritað ups í merkingunni þak-
skegg. En eins og sjá má af gotn. ubizwa og samsvarandi orð-
um í fleiri málum, mun eiga að rita ufs. Rithátturinn ups staf-
ar sennilega frá handritum 13. og 14. aldar, líkt og ritað var
repsa fyrir refsa. — Á sömu bls. er so. urga talið merkja:
„etwas mit einem schneidenden laut hin- und herziehen“, en
ekki getið hinnar venjulegu áhrifslausu merkingar: marra. —
Á sömu bls., undir rótinni ur-, mun vanta so. orga. ■— Á 104.
—105. bls. er talið, að vár-, fyrri liður orðsins várkunn, sé ef,
et. af kvenkynsorðinu vq, sem merkir: skaði, tjón, ógæfa. En
á 154. bls. er sami liður talinn kominn af rótinni uer-, uer3-
og skyldur lo. værr, no. várar, kvk. ft., o. s. frv. —.Á 181. bls.
er talið, að so. kúka sé dregið af indógermanska stofninum
kakka-, en engin skýring gerð á þvi, hvers vegna það hefur
ekki lotið lögum germönsku hljóðfærslunnar (indógermanskt
k>h (g)). —- Á 184. bls. er so. hfaSna talið komið af indó-
germönsku rótinni kad-, en engin skýring á þvi ger, hvers
vegna indógermanskt d hefur ekki orðið að germönsku (og
íslenzku) t, eins og vera bæri samkvæmt germönsku hljóð-
færslunni, heldur að ð, en það hljóð ætti að vera komið úr
frumgermönsku S eða þ og úr indógermönsku dh- eða t. —
Á 194. bls. er þess getið, að fleirtölumyndin heljur merki:
langvarandi frost. En víst er, að í nútímaíslenzku, að minnsta
kosti í sumum landshlutum, er eintölumyndin helja engu síð-
ur notuð og hefur þá merkinguna: hart frost. — Á 207. bls.
er talið, að orðmyndimar kópa eða kopa, kópun eða kopun
séu af sama upprana og no. hvap, dregnar af indógermönsku
rótinni qeuép-. Upphafshljóðið k er skýrt þannig, að íslenzkt
hv hafi breytzt i kv, en v síðan horfið á undan ó. Nú er þess