Prestafélagsritið - 01.01.1930, Page 90
PrðstafétagsrittO. Valdimar Briem og Olafur Ðriem. 81
til þess hugsað nokkuru sinni að yfirgefa Hreppana sína.
Fósturforeldrum sínum gat hann þakkað það, að honum gafst
kostur á að fara mentabrautina, sem hann hafði svo mikla
hæfileika til. Og þegar námsárunum var lokið og lífsstaðan
fengin, þá gáfu þau honum að förunaut á lífsleiðinni einka-
dóttur sína, sem varð honum hin tryggasta og hollasfa og
samhentasta meðhjálp til alls þess, sem gott er og giftuvæn-
legt. Séra Valdimar varð hinn mesti gæfumaður í hjúskapnum,
já svo mikill, að fáir hafa orðið það á hærra stigi, svo ástúð-
leg sem hjónasambúðin var alla tíð. Og hann var síðast en
ekki sízt gæfumaður í verkahring sínum sem prestur. Fyrst
og fremst í hinum afmarkaða þrengri verkahring sínum, sem
hann starfaði í. Sjaldan hefir prestur átt meiri vinsældum að
fagna í verkahring sínum en hann í prestakalli þessu, sem
hann þjónaði ailan sinn prestskap. Sjaldan hefir prestur notið
jafn óskorað hylli og trausts safnaðarfólks síns sem hann.
Og sjaldan hefir prestur átt að fagna meiri og einlægari
viðurtækileika fyrir boðskap þann, sem hann hafði til flutn-
ings en einmitt sér Valdimar. Það var því sízt að furða þótt
hann tæki snemma ástfóstri við söfnuði sína og gæti ekki
hugsað til að hverfa frá þeim, enda þótt hann væri svo settur
í lífinu og nyti að maklegleikum þess álits, að honum hefði
verið í lófa lagið að fá veitingu fyrir hvaða prestakalli öðru,
sem hann hefði sótt um. Þó notaði hann sér það ekki. En
séra Valdimar var ekki bundinn við hinn afmarkaða verka-
hring prestakalls síns. Það átti fyrir honum að liggja að verða
kennimaður allrar þjóðar sinnar með sálmum sínum í sálma-
bókinni og þeim fjölda andlegra ljóða, sem frá honum bárust
út yfir landið. Guð hafði gefið honum skáldgáfu í ríkum mæli
og þá hæfileika var hann snemma alráðinn í að helga Guði
og hans málefni. Þá gáfu vildi hann nota til þess að syngja
fagnaðarmál frelsarans um náð Guðs og trúfesti inn í hjörtu
þjóðar sinnar. Og það hefir hann nú gert í rétt 44 ár og
mun að vonum gera það um fjölda ára ennþá, þótt hann sé
að líkamanum horfinn frá oss. Ég veit ekki hvað er gæfu-
hlutskifti hér í lífi fyrir mann, sem elskar málefni ]esú Krists