Prestafélagsritið - 01.01.1930, Síða 91
82
Jón Helgason:
PresiafélaysritiO.
og á þá ósk heitasta í hjarta, að það verði sem flesium
hjartans-mál, ef ekki það að vita hárumbil með fullri vissu,
eins og séra Valdimar hlaut að vita það, að hvergi séu kirkjur
opnaðar um bygðir Iands til guðræknisiðkana, svo að ekki
hljómi þar trúarvitnisburður sá, er hann fékk náð til að bera
fram í trúarljóðum sínum. Enda er það sannfæring mín, að
aldrei verði hér eftir gefin út sálmabók á íslenzka tungu, sem
ekki hafi fleiri eða færri af trúarljóðum hans að geyma.
En þótt það yrði á nokkuð annað veg um séra Ólaf, soninn
hans mæta, sem hér er líka kvaddur, þá má einnig um hann
segja, að hann varð gæfumaður í lífinu. Það varð gæfa hans
fyrst og fremst að fá að alast upp á jafnágætu heimili og því,
er hann átti í foreldrahúsum, umvafinn örmum ástríkis og
innilegustu umönnunar. Það varð gæfuhlutskifti hans að geta
launað föður sínum alt ástríki hans með því að aðstoða hann
í embætti í full átján ár og síðan, er hann hafði látið af presi-
skap, að ganga algerlega inn í verkahring hans sem sóknar-
prestur og að halda áfram verki hans að uppbyggingu safn-
aðanna, sem þeim var trúað fyrir, — að halda því áfram í
sama anda og studdur fögru kennimannlegu dæmi föður síns,
sem hann hafði alist upp við. Hann varð gæfumaður einnig í
því, að eignast að fullu sömu vinsældir innan safnaða sinna,
sömu hyllina og traustið, og orðið hafði áður hlutskifti
föður hans og að njóta elsku og virðingar sóknarbarna sinna
undantekningarlaust. Og hann varð gæfumaður í því að eign-
ast ágæta eiginkonu, sem um 22 ár var yndi Iífs hans og
höfuðprýði heimilis hans og barna þeirra. Og loks, hann varð
gæfumaður í því að sjá hag sinn blómgast fyrir framsýni og
atorku, er gerði hann að fyrirmynd annara einnig í því tilliti.
En þótt telja megi þá feðga báða gæfumenn í lífinu, er
þetta eigi svo að skilja sem aldrei drægi fyrir sól gæfu þeirra
á lífsleiðinni. Hjá báðum barði sorgin hvað eftir annað eftir-
minniiega að dyrum. Báðir urðu þeir á bak að sjá elskuðum
og ágætum eiginkonum sínum, faðirinn eftir 29 ára og
sonurinn eftir 22 ára sambúð. Báðir urðu þeir að gráta frá-
fall elskaðs sonar, sem þeim var því tilfinnanlegra, sem báðir