Prestafélagsritið - 01.01.1930, Qupperneq 94

Pr..(»[«i«a,riti6. Valdimar Briem og Ólafur Briem.
85
Irúarsamlífsins við Guð. Skynjan vor mannanna er ávalt tak-
mörkuð, og eins er hún það, er dæma skal um áhrifin af
Söfugri skáldiðju vors látna prestahöfðingja og vinar; en eins
og það er Drottinn, sem ávöxtinn gefur, eins er það hann,
sem á sínum tíma mun leiða í ljós hin blessunarríku áhrif,
sem urðu af starfi þessa ágæta þjóns hans. Og oss er það
þá líka huggunarefni, er vér hugsum til sonarins, sem nú
hvílir látinn við hlið föðurins, að vita, að einnig það var hon-
um lifandi áhugamál, að sem flestir mættu fyrir vitnisburð
hans koma auga á hinn rétta veg, veginn, sem liggur til lífs
og sælu. Því að eins og sonurinn vildi í því sem öðru feta
í fótspor síns elskaða föður, eins vildu þeir báðir vera eftir-
breytendur meistarans mikla í að leita að því, sem glatað er,
til að frelsa það. Og því er oss fagnaðarefni að geta mælt
yfir moldum þeirra beggja: »Þeir, sem mörgum hafa vísað á
réttan veg, munu skína sem stjörnur um aldur og æfi«.
Og nú eru báðir þessir gæíumenn, mannkostamenn og
áhrifamenn horfnir frá oss að sýnilegum návistum. En vér,
sem eftir stöndum biðjum: Guð gleðji sálir þeirra í ríki sínu!
Eg skil það vel, að yður, safnaðarmönnum Stóranúpspresta-
kalls, hljóti viðskilnaðurinn við jafn mæta leiðtoga og vini, að
vera þungur og sár eftir jafn ánægjuríkan samvistartíma. Eg
skil það vel, að yður hljóti að finnast sveitin ykkar fagra hafa
wikið mist, og þetta höfuðból sveitarinnar, sem þeir feðgar
höfðu setið með svo mikilli prýði í samfleytt hálfa öld, hafi
sett átakanlega ofan við fráfall þeirra beggja. En því er að
faka, sem í vísdómsráði drottins er ákvarðað. Trúið því, að
þessi ákvörðun hafi tekin verið í gæzkuríkum tilgangi, eins
°2 alf annað, sem drottinn lætur fram við oss koma. Góður
guð styrki yður til þess að varðveita sem lengst í þakklátum
hjörtum bjartar og blíðar endurminningar yðar frá samvistar-
árunum mörgu og biðjið guð, að hann sendi yður aftur trúa
og góða hirða, sem telja sér Ijúft og skylt að feta í fótspor
þeirra, sem þér kveðjið nú.
En sárastur hlýtur viðskilnaðurinn að verða ykkur báðum