Prestafélagsritið - 01.01.1930, Qupperneq 176

Prestafélagsritiö.
Þjóðin og kirkjan.
167
prestum til utanfara og um Iítilsháttar fjárveitingu til bóka-
kaupa handa prestum. En þau frumvörp fengu enga áheyrn
hjá þinginu. Ég vona, að þau fái betri byr á næsta þingi, og
að því ættu allir þeir að stuðla, sem er ant um starf kirkj-
unnar.
Ég þekki marga presta, sem eru fullir af áhuga og löngun
til þess að vinna söfnuðum sínum sem mest gagn, og leggja
mikið á sig til þess. Þeir eiga það skilið, að kjör þeirra séu
gerð svo, að þeir geti lagt sem bezt fram krafta sína. Og þjóð-
inni væri það ómetanlegur ávinningur. Menn tala mikið um það,
hve nauðsynlegt þjóðinni sé að hagnýta sem bezt auðsuppspretfur
og orkulindir landsins; og það er hverju orði sannara. En
er þá nokkuð vit í því, að fjötra dýrmætustu orkulindir þjóð-
arinnar: menn, sem elska þjóð sína og þrá að fá að vinna
henni sem mest gagn með þeim hæfileikum, sem Guð hefir
gefið þeim? Og hver getur borið á móti því, að það sé sann-
gjarnt, að þeim sem vel og samvizkusamlega vinna það verk,
sem þjóðfélagið hefir falið þeim, sé borgað svo fyrir verk
þeirra, að þeir geti séð sómasamlega fyrir sér og sínum?
Þegar þjóðinni vex svo vit, að hún lætur sér skiljast þetta,
munu heyrast færri kvartanir um það, að áhugasamir prestar
gefi sig við þeim störfum, sem prestsembættinu eru óvið-
komandi.
Önnur ástæðan, sem menn hafa talið vera þess valdandi,
að kirkjan sé áhrifaminni en vera ætti, er sú, að mikið sundur-
lyndi að því er trúarskoðanir snertir, eigi sér stað í hópi
prestanna. Menn segja, að þeir flytji hver sína kenningu, og
fólkið viti ekki, hverju það eigi að trúa. Prestarnir skipi sér
í andvíga flokka undir merkjum gamallar og nýrrar guðfræði
og fari lítilsvirðandi orðum hverir um aðra, svo að ekki verði
það til þess að auka traust safnaðanna til þeirra.
Þeir, sem þessu halda fram, hafa því miður nokkuð til síns
máls; það væri ósanngjarnt að kannast ekki við það. Og mér
dylst ekki, að hér er um mikið alvörumál að ræða, sem kirkj-