Prestafélagsritið - 01.01.1930, Side 181

172
Friðrik Hallgrímsson:
Presfafélagsritið.
Ég ítreka það enn einu sinni: enginn maður hefir enn
getað gefið til fullnustu skýringu á hinni dásamlegu veru,
]esú Kristi. Ég finn lil þess, að það er langt frá því að ég
geti það. En ég trúi á hann. Ég get skilið margt í kenningu
hans, þó að mér sé óskiljanlegt sumt í lífi hans. Maður getur
trúað á það, sem er ofar skilningi hans. Ég hefi oft ákallað
Krist og beðið hann um að hjálpa mér, þegar ég hefi átt að
einhverju leyti erfitt, andlega eða líkamlega. Og hjálpina hefi
ég fengið. Hann hefir sjálfur sannað mér guðlega gæzku sína
og guðlegan mátt með því að heyra bænir mínar og hjálpa
mér. Þessvegna trúi ég á hann, þó að það sé skilningi mín-
um ofvaxið, hvernig hann getur sint þessum mörgu lærisvein-
um, sem eru altaf að hrópa til hans og fá frá honum guð-
lega blessun inn i líf sitt. Og mér finst ég geta sagt við alla
fræðara, sem hafa kent mér um hann, eins og Samverjarnir
sögðu við konuna í Síkar: »Það er eigi framar fyrir þitt tal,
að vér trúum, því að sjálfir höfum vér heyrt og vitum, að
þessi maður er í sannleika frelsari heimsins* (]óh. 4,42).
Trúin er ekki fyrst og fremst skilningsatriði, heldur samband
mannssálarinnar við ósýnilegan Guð; og þessvegna megum
við ekki leggja einstrengingslega áherzlu á þessi skilnings-
atriði eða láta skoðanamuninn skyggja á það, sem er aðal-
atriðið. — Þeir, sem Krist vilja tigna, ættu að standa saman
sem einn maður í því, að efla ríki hans, á meðan þeir lifa
hér, þar sem þekking okkar er í molum (1. Kor. 13,12).
Seinna mun hann gera þeim kunnan leyndardóm veru sinnar.
Og á eitt vil ég benda í því sambandi. Þeir bræður, sem
þykjast hafa fundið einhvern nýjan skilning á gömlum sann-
indum, sem þeir vita að muni vekja óhug hjá allmörgum
samverkamanna þeirra, ættu ekki undir eins að rjúka af stað
og birta það á prenti, heldur ættu þeir að hugsa vandlega
um það, prófa hvort það samrýmist öðrum sannindum, sem
þeir eru sannfærðir um og hvort það auðgar andlegt líf þeirra
sjálfra, og svo tala um það við einhverja starfsbræður sína,
og ekki verða óþolinmóðir eða vondir, þó að aðrir verði