Prestafélagsritið - 01.01.1930, Qupperneq 197

Prestafélagsritiö.
Altaristöflur.
187
urinn, þótt góður væri. — Þarna stóð frelsarinn í björtum
klæðum og lærisveinarnir á bak við hann. Þarna kraup ekkjan
grátandi við líkbörurnar, en ungi maðurinn var að rísa upp
og andlitsdúkurinn var fallinn til hliðar. Gott átti hún þessi
móðir, hugsaði ég oft, að mæta Jesú þarna, og hann skyldi
hjálpa henni í þessum rauna sporum. Mörg grátin móðir, sem
er að fylgja barninu sínu til grafar, mundi öfunda hana. Þá
náði hugsun mín ekki lengra, því þá óttaðist ég ekkert eins
mikið og dauðann, en elskaði lífið, og því fanst mér svo mikið
til um þetta góðverk Krists, að gefa ekkjunni son sinn aftur.
Ég kunni þá ekki að meta eins vel hið mikla kærleiksverk
hans, að hann gaf oss eilífa lífið.
Ekki veit ég, hvort það eru áhrifin frá þessari mynd, sem
hafa valdið því, að þegar mér hafa flogið fyrir augu eða eyru
fullyrðingar vantrúarinnar um að kraftaverk Krists hafi eigi
átt sér stað, þá rís jafnan upp í huga mínum myndin frá
Nain og hrindir þeim fullyrðingum burtu. Þessa fögru sögu
hefir ekkerí skáld búið til, og aldrei fellur á hana eins og
mannaverkin. Hún er ekta perla, sannur viðburður.
II.
Ég var nýlega orðinn prestur og stóð frammi fyrir altarinu
í annexíukirkjunni minni á jóladaginn. Dimt var í lofti, er ég
gekk í kirkjuna, snjólaust á jörð, en svella mikið. Hafði seint
verið tekið til, svo það var farið að skyggja, er verið var að
syngja útgöngusálminn. Ég sá ekki á bókina, nema ég bæri
hana upp að ljósunum á altarinu, og þá flaug mér í hug, að
myrkrið væri að koma, og ég yrði einn á heimleiðinni, um
svellbunka í brekkum og klifum, þar sem þverhnýptir hamrar
voru á stöku stað neðan undir. Þá greip mig kvíði. — En
ljósin leiftruðu fyrir framan mig og vörpuðu bjarma upp á
altaristöfluna. Þarna var stór mynd af jarðarhnettinum á fall-
egu málverki, og upp við hnöttinn reis kross, en tveir menn
stóðu til hliðar, annar ungur, en hinn aldurhniginn að sjá,
með silfurhvítt hár. Báðar voru myndirnar yndislega fagrar,