Prestafélagsritið - 01.01.1930, Síða 240

228
Tvð bréf frá dögum Jesú.
Prestafélagsritið.
sumu leyti þessari gestkomu. Og þegar ég vaknaöi í morgun, var fyrsta
hugsun mín þessi: Eg vildi gefa stórfé til þess, aö geta fundið mér
saemilega átyllu til að aflýsa þessu boröhaldi. Við höfum oft falað um
það, Zakkeus, að menn úr okkar stétt séu yfirleitt ekki verri en annað
fólk. En — þegar ég í morgun fór í huganum yfir gestalistann, gat ég
ekki varist þeirri hugsun, að við værum þó undarlegur hópur í kringum
mann eins og Jesú frá Nazaret. Ég spurði sjálfan mig, hvernig þá mundi
fara, ef hann Rúben kunningi okkar skyldi nú taka til óspiltra málanna,
eins og hann gerir svo oft. Og ég áseffi mér að gefa honum bendingu,
áður en máltíðin byrjaði. En mér gafst ekkert tækifæri fil þess, enda
fór svo að þess gerðist ekki þörf. Rúben var í dag allur annar en vant er.
Jæja, Jesús kom. Hvernig maður er hann? Ef þú hefðir spurt mig
svo meðan á máltíðinni stóð, mundi ég hafa svarað, að hann sé ástúð-
legasti maður, sem ég hefi nokkru sinni augum litið. En nú hugsa ég —
ó, ég veit ekkert, hvað ég hugsa, nema það eitt, að ég er þess ekki
verður að snerta fætur hans. Auðvitað vorum við allir bráðsólgnir í að
heyra hann tala. Rúben vonaði að nú mundi hann Iöðrunga Faríseana,
og hann reyndi að Ieiða samræðurnar inn á þær brautir. En Jesús nefndi
Faríseana ekki á nafn, og, satt að segja, þá gleymdum við því allir, að
þeir væru til. Honum virtist það eins ljúft að hlusta og að tala. Og hve
hann hlustar! Eg hefi engan fyrir hitt áður, sem hlustar eins og hann.
AE hendingu nefndi ég drenginn minn, hann Benjamín. Eg er í vanda
staddur með hann, veit ekki hvað ég á að láta hann læra, en okkur finst
hins vegar, að synir tollheimtumanna eigi ekki margra kosta völ. Undir
eins kom í ljós áhugi Jesú fyrir drengnum, og hann spurði nokkurra
spurninga um hann. Jafnframt sagði hann mér dálítið frá drengjaárum
sjálfs sín. Loks varð ég hreint og beint sneyptur, því að það er í meira
lagi undarlegt eins og þú skilur, að hitta fyrir ókunnan mann, sem þekkir
og skilur soninn betur, en faðirinn sjálfur gerir. Og Jesús, hann skilur
drenginn minn og ungmenni yfirleitt; það er víst!
Eg get ekki sagt þér frá öllu, sem bar á góma hjá okkur. Það voru
yfirleitt hversdagslegir hlutir, sem við, þú og ég, getum líka rætt um. En
þó var þar stórvægilegur munur á. Eg fann til dæmis, að ég lalaði undir
eins við hann, eins og hefði ég þekt hann alla æfi. Hvernig sem á því
stendur, var ég, áður en ég vissi sjálfur, farinn að segja honum, hvers-
vegna ég komst inn í þessa atvinnugrein okkar; ég sagði honum frá örð-
ugleikum okkar, og hversu ókleift það væri að vera altaf réttvís, þegar
allir reyna að græða á manni, og það ekki sízt á þessum erfiðu tímum,
þegar framííðin er svo óviss, og maður verður þó að sjá fjölskyldu sinni
farborða meðan unt er. Hann hlustaði hljóður, og horfði beint í andlit
mér, eins og skildi hann alt, sem ég sagði, og líka alt, sem ég sagði
ekki — og eins og hann tæki sárt til okkar. Hann tók aldrei fram í
fyrir mér, og andmælti mér í engu. En því lengur sem ég horfði á hann,