Prestafélagsritið - 01.01.1930, Side 241

Prestafélagsritið.
Tvö bréf frá dögum Jesú.
229
því heitar óskaði ég, að ég hefði aldrei flækzt inn í þennan bölvaða at-
vinnuveg, og að ég gæti nú algerlega breytt til og byrjað á nýju lífsstarfi.
Þér mun finnast það skrítið, að meðan hann sat þarna með okkur,
spurði ég sjálfan mig, hversvegna við værum ekki allir eins og hann.
Við vorum allir sjúkir; hann einn var heilbrigður. Eg hugsaði um tím-
ann þann, þegar við vorum báðir ungir, Zakkeus, og ég sá, að við höf-
um farið villir vegar. Hefðum við verið fveir einir, hefði ég alveg efa-
laust sagt honum alt afdráttarlaust af hjarta, og spurt hann, hvað ég ætti
að gera. Hann hlaut að finna, að ég var rétt að missa stjórn á tilfinn-
ingum mínum. Reyndar segja þeir nú hérna í Magdala, að Jóhanan sé
tilfinningarlaus, og þangað til í dag var ég nærri farinn að halda það
sjálfur. En nú — nú fyltust augu mín tárum, þrá mín var svo brennandi;
ég var svo ráðþrota og hjálparvana. Og Jesús sagði við mig, eins og
skildi hann þetta alt: „Ottastu ekki! Hugsaðu þig um, og mundu, að
þinn himneski faðir veit, hvers þú þarfnast. Glataðu aðeins ekki lífi þínu
í striti þínu við að varðveita það!“
Skilurðu, hvað hann átti við?
Jæja, mállíðinni var lokið, og ég var að kveðja hann við dyrnar að
skilnaði, þegar stúlka, sem Rakel heitir — þig mun gruna hvaða atvinnu
hún stundar — þegar hún kom heim undir húsið, og ég fann blóðið
þeysa út f kinnar mér við þá tilhugsun, að hún léti sjá á sér, að hún
þekti mig. En hún sá engan nema Jesú. Nokkrir vina hans hörfuðu
undan, er þeir sáu hana, en Jesús sjálfur horfði á hana þeim augum,
sem ég aldrei gleymi, gekk nokkrum skrefum nær henni og sagði aðeins:
„Gerðu það aldrei framar". Og þegar hann svo gekk af stað, stóð hún
grafkyr um stund, og horfði á eftir honum, greip þá höndum fyrir andlit
sér og hljóp niður eftir götunni. En ég horfði á eftir honum, þangað til
hann var horfinn úr augsýn, og það kostaði mig mikla sjálfsafneitun. að
hlaupa ekki á eftir honum. — Nú er hann á Ieið til Jerúsalem, og fer
þá í gegnum Jeríkó. Eg gat þín við hann. Þú verður endilega að sjá
hann. Láttu ekkert hindra þig frá því! Friður sé með þér!
Eftirskvift: Benjamín er nýkominn heim. Hann væri víst betur kominn
hjá þér, Zakkeus! Eg verð að vera honum betri faðir. Manstu ennþá,
Zakkeus, þegar við, þú og ég, fórum fyrsta sinni upp í musterið? Þá
vorum við á aldur við Benjamín. Manstu, hvaða helgifararljóð við sung-
um þá allir: „Hver fær að stíga upp á fjall Drottins? Sá, sem hefir
óflekkaðar hendur og hreint hjarta".
Við höfum farið villir vegar, Zakkeus. En síðan Jesús var gestur
minn, finst mér, að Guð hafi þó ekki alveg útskúfað okkur. Heldurðu
ekki, að við gætum ennþá byrjað nýtt líf?