Prestafélagsritið - 01.01.1930, Qupperneq 242

230
Tvö bréf frá dögum Jesú.
Presiafélagsritið.
Zakkeus,
yfittollheimíumaður í Jeríkó, til Jóhanans, tollheimtumanns t Magdala.
Jóhanan, vinur minn!
Þú ert búinn að gera Zahkeus að öreiga! Helmingur alls, sem ég
hafði safnað saman öll þessi ár, er farinn í einu, og alt útlit er fyrir, að
eftirstöðvarnar fari sömu Ieiðina. Bréfið þitt gaf tilefnið, og iðrunin eftir
þetta verður að vera á þína hlið, því að sjálfan iðrar mig þess ekki.
Eg er alt of ánægður nú til þess að sjá eflir nokkru í þessu sambandi.
Þú skrifaðir mér, að ég mætli ekki Iáfa undir höfuð Ieggjast, að sjá
Jesú, en nærri lá, að það tækist ekki. Það eru nú sjö dagar síðan ég
heyrði, að hann væri kominn fil Jeríkó. Ég fók mig sfrax til, að reyna
að sjá manninn, sem hafði valdið svo mikiili hræringu í huga þínum.
En umhverfis hann var mikill mannfjöldi, og þar sem ég er með allra
minstu mönnum vexti, og á auk þess ekki því að fagna, að menn alment
víki úr vegi fyrir mér eða greiði götu mína, þá tókst mér ekki að kom-
ast að honum, hvernig sem ég fór að. Ég fann þá upp á öðru ráði. Eg
hljóp fram fyrir, klifraði upp í tré, og beið þar. Eg sá hann í fjarska,
ég horfði á hann er hann nálgaðist, og í huganum sá ég hann þegar
ganga fram hjá og virða mig ekki viðlits. En hann nam þá staðar rétt
við tréð, leit upp í andlit mér, og sagði, rétt eins og hann ætti tal við
gamlan kunningja sinn: „Zakkeus, flýt þér ofan, því að í dag ber mér
að dvelja í húsi þínu!"
Hugsaðu þér fögnuð minn! Hundrað sinnum hefi ég spurt sjálfan mig,
hversvegna þessi orð hans gengu mér svo til hjarta. En finst þér það
þá nokkurt lítilræði, Jóhanan, að vera nú einu sinni ávarpaður eins og
sæmilegur maður? Hann veitti mér vináttu sína! Venjulega verða útskúfuðu
afhrökin að leita vináltu sinna líka. En hvers þurfti hann að Ieita hjá mér?
Tafarlaust flýtti ég mir niður og bauð hann hjartanlega velkominn.
Svo sneri ég mér við, til þess að vísa honum veginn heim til mín. En
nú hófust erfiðleikarnir. Ég hafði ekki gengið tuttugu skref með honum,
þegar ég fann að eitthvað var að, og það hefði verið mér vorkunn-
laust að sjá fyrir. Mannfjöldinn hafði alveg skift um skap, Jóhanan.
Fólkið þagnaði, jafnvel börnin urðu hljóð. Það var hræðileg þögn.
Karlmennirnir urðu bleikir af gremju. Hringinn í kring sá ég ekkert
nema reiði og fyrirlitningu. Þú munt nú segja, að þessu og þvílíku sé-
um við bersyndugu mennirnir vanir. Mikið rétt, en við báðir, þú og ég,
höfum þó að minsta kosti bitið frá okkur, þegar menn hafa látið okkur
saklausa kenna á óvild sinni. En — mátti ég draga hann til mín — niðtir
í saurinn? Það varð ekki betur séð, en að hann hefði í einni svipan
mist vináttu allra og samúö. Og það var mér að kenna. Því næst fóru
menn aftur að láfa til sín heyra. Og nú rigndi yfir mig skömmunum eins
og vant er, en nú voru þær ekki ætlaðar mér einum. „Svei, að fara til