Prestafélagsritið - 01.01.1930, Síða 254

242
Norrænn stúdentafundur.
PreslafélagsritiD.
boðsmál. Það myndar fasta miðstöð sameiginlegs áhuga, og til eflingar
honum er það sjálfkjörið til forgöngu slíkra funda sem þessa. Er svo
ákveöið, að þeir skuli haldnir eigi sjaldnar en svo, að sérhver norraenn
stúdent, sem ber kristindóm og kristniboð fyrir brjósti, hafi að minsta
kosti einu sinni á háskólaárum sínum tækifæri til að sækja einn slíkan
fund. Er næsti fundur ákveðinn í Osló 1934.
Sem gefur að skilja voru sænskir stúdentar í miklum meiri hluta á
fundinum í ár. Frá Danmörku komu allmargir — enda er stutt yfir
Eyrarsund til Lundar, — frá Noregi nokkrir, frá Finnlandi enginn. Sem
íslenzkur Lundar-stúdent tók undirritaður þátt í fundinum. Skráðir þátt-
takendur voru hálft annað hundrað.
Að kvöldi hins 28. jan. hófst fundurinn með guðsþjónustu í dómkirkj-
unni í Lundi. Steig Lundar-biskup í stól og Iagði út af orðum Krists
1 Matt. 9, 36—38: „Uppskeran er mikil, en verkamennirnir fáir; biðjið
því herra uppskerunnar, að hann sendi verkamenn til uppskeru sinnar".
Að morgni næsta dags hófst svo hinn eiginlegi starfstími fundarins.
Komu fundarmenn saman í Carolina-salnum í hinu gamla bókasafnshúsi
háskóians í Lundi, sem nú er notað fyrir kenslustofur og deildabókasöfn.
Var það fríður hópur og frjálsmannlegur, sem þar var saman kominn,
á þriðja hundrað manns, ungra karla og kvenna, auk hinna eldri og
eiginlegu Ieiðtoga fundarins. Biskup setti fundinn og bauð menn vel-
komna og flutti síðan fyrirlestur, sem hann nefndi: Frá Edinborg til
Jerúsalem. Fer hér á eftir efni hans í aðaldráttum:
Fundurinn í Edinborg markaði tímamót í trúboðssögunni, því að
hann var hinn fyrsti alheimsfundur af því tægi. Eftir það þótti sjálfsagí,
að kristniboð yrði að reka frá almennum kirkjulegum sjónarmiðum. Braut-
ryðjandatímabilið í sögu kristniboðsins var liðið hjá. Ávöxtur þess var
inarglitt safn einangraðra kristinna safnaða. Því varð kjörorð Edinborgar-
fundarins: samvinna í kristniboðsstarfi hinna ýmsu kirkjudeilda.
Á Jerúsalem-fundinum er viðhorfið breytt; þar mæta, auk fulltrúa
Vesturlanda-kirknanna, fjöldi kristnaðra heiðingja. Þar verður heldur
ekki vart þeirrar yfirburða-tilfinningar hins hvíta kynþáttar, sem gerði
ósjálfrátt vart við sig í Edinborg; heimsstríðið hafði gert sitt til að
draga úr þeirri tilfinningu. — Menning Vesturlanda er gagnrýnd og henni
borin efnishyggja og eigingirni á brýn; kristindómur Evrópuþjóða dreg-
inn fram í dagsljósið sem vanmegnugur þess, að setja sitt rétta mark á
trúar- og siðgæðis-Iíf þeirra. Jafnvel efa bregður fyrir um yfirburði
kristinnar trúar umfram önnur trúarbrögð. — Þessvegna fjallaði Jerú-
salems-fundurinn fyrst og fremst ura boðskap kristninnar og leitaðist við
að gera ljóst, hver væri kjarni kristinnar trúar og hvert gildi hannar.
Á Jerúsalems-fundinum kemur nýtt vandamál til sögunnar, sem sé af-
staða trúboðs-kirknanna til móður-kirkjunnar. Andinn á Austurlöndum
er nú sá, að kristniboðar vestrænu kirknanna geta ekki lengur verið