Prestafélagsritið - 01.01.1930, Qupperneq 255

Prestafélagsritiö.
Norrænn stúdentafundur.
243
einráðir um vöxl og viðgang hinna innlendu kirkna. Er mögulegt að þær
geti sjálfar tekið ábyrgðina á sínar herðar og kristniboðsstarfið í sínar
hendur? Ef til vill er þá fyrst að vænfa verulegs og varanlegs árangurs,
er innlendir menn, með fullan skilning á þörfum sinnar eigin þjóðar,
taka forystuna að sér. — Austurlönd færast undan að lúta valdi Veslur-
landa. Einkum er sjálfstjórnarbarátta Indlands vandamál, sem varðar
allan heim. Á Jerúsalems-fundinum var á það lögð áherzla, að ekki mætti
blanda saman trúarbrögðum og stjórnmálum, enda er Englendingum það
Ijóst, að enskt kristniboð á Indlandi má á engan hátt beita sér fyrir því,
að festa veldi Brefa þar í landi. Hið þjóðernissinnaða andrúmsloft
verkar í þá átt, að skapa áhuga fyrir sjálfstæðri, innlendri kirkju. Alt
stefnir að einangrun hinna innlendu, austrænu kirkna, frá kristni Veslur-
landa. Hvernig eining verði samþýdd auknu sjálfstæði, er vandamál, sem
verður kristniboðinu úrlausnarefni í næsfu framtíð.
En þjóðernisandinn hefir ekki aðeins verkað út á við, heldur og
inn á við: Með réltu gefur Japani, Kínverji eða Indverji spurt sjálfan sig,
hvort sanngjarnt sé eða eðlilegt, að sundrung Vesturlanda í trúarefnum
og kirkjumálum endurspeglist í kristnilífi þeirra eigin heimalands. Því
verður ekki í móti mælt, að það er þjóðernishreyfingin, sem hefir komið
af stað, eða að minsla kosti ýtt undir einingarfilraunir kirkjunnar í Austur-
löndum. En þær hafa og trúarlegar rætur. Sameiningarandinn frá Edin-
borg hefir borið frækorn í frjósaman jarðveg á trúboðsakrinum.
Margir fleiri fyrirlestrar voru haldnir þá þrjá daga, sem fundurinn
stóð yfir, en of langt mál yrði að rekja efni þeirra allra. Þó get eg
ekki stilt mig um, að segja örlítið undan og ofan af erindi því, er próf.
Hans Bjerrum hélt, enda þótt efni þess sé eflaust mörgum áður kunnugt.
Fyrirlesarinn beindi hugum áheyrenda austur £ Indland: Andúð þeirri,
sem ekki verður ósjaldan vart þar í landi gegn útbreiðslu kristin-
dómsins, er oft samfara lotning fyrir ]esú sjálfum. Margur Indverji
þekkir þrá, sem hann finnur að Jesús einn muni geta fullnægt. En
um leið verður honum staldrað við þá staðreynd, hve lítt gætir áhrifa
hans í lífi Vesturlandabúa, sem hafa játað trú á hann öldum saman. Til
eru þeir, sem tæpast fá með orðum lýst þeirri aðdáun, sem þeir bera
fyrir ]esú Kristi, enda þótt þeir vilji ekki kristnir kallast. Einnig bera
áhangendur Rahma-Krishna lotningu mikla fyrir ]esú, og trúboð þeirra
stendur í raun og veru kristindóminum mjög nærri. Margir fylgismenn
þjóðernishreyfingarinnar eru einnig fullir aðdáunar fyrir Jesú, og á Gandhi,
foringi hennar og frelsishetja Indlands, góöan þátt í því. — Indverjar
hafa tekið að afklæða persónu Jesú nítján alda vesíurlenzkum búningi
og komist að raun um, að hann heyrir Indlandi til, ekki síður en Vestur-
löndum. Meira að segja hafa menn reynt að færa rök fyrir því, að hann
væri Indverji að ætt! Straumar í andlegu Iífi Indlands virðast stefna aö
því, að áður en varir verði Indverjar ekki ófúsir að játa Krist sem