Ritröð Guðfræðistofnunar - 01.09.1998, Page 160

Jóhanna Þráinsdóttir
skrifa [hinum fullkomnu] Guðsbörnum til að koma í veg fyrir að þau freistist
til [slíks hórdóms].
Harðasta baráttan varðar þó hórdóm sálarinnar. Til hennar má líka rekja
hórdóm líkamans. Þess vegna skrifar Páll í bréfi til Korintumanna: „ Ég ritaði
yður í bréfinu að þér skylduð ekki umgangast saurlífismenn. Þar átti ég ekki
við saurlífismenn þessa heims, ásælna og ræningja eða hjáguðadýrkendur, því
að þá hefðuð þér orðið að fara út úr heiminum.“ (lKor 5:9)
Svo mælir hann og í anda: „Því að baráttan sem vér eigum í er ekki við
menn af holdi og blóði heldur við heimsdrottna þessa myrkurs og andaverur
vonskunnar.“ (Ef 6:12).
A meðan sálin stundar saurlífi með hverjum sem á vegi hennar verður og
saurgar sig líður hún þá kvöl sem hún verðskuldar. En þegar hún skynjar eymd
sína, grætur frammi fyrir föður sínum og iðrast mun faðirinn miskunna sig
yfir hana og venda móðurlífi hennar.
Hann hverfir þá móðurlífinu sem hún bar áður utan á sér aftur inn á við
og þannig öðlast sálin aftur sitt sanna eðli. Því móðurlíf sálarinnar er ekki eins
og líkamlegt móðurlíf konunnar.
Móðurlíf líkamans er, sem og önnur líffæri, innan í líkamanum. Hin fallna
sál ber aftur á móti móðurlífið utan á sér eins og karlar kynfæri sín. Þegar
móðurlífið sakir vilja föðurins hverfist inn á ný er hún vatni ausin og öll hin
ytri saurgun sem hún varð að þola þvæst strax af henni, líkt og óhreinar flíkur
eru settar í vatn og óhreinindin úr þeim skoluð þar til þær eru aftur hreinar.
Hreinsun sálarinnar er aftur á móti fólgin í því að hún endumýjast til síns fyrra
eðlis og hverfur frá villu sín vegar. Það er hennar skírn.
Síðan engist hún og hamast á ný eins og jóðsúk kona sem engist og hamast
í hríðunum.
Hún er kona og ekki einfær um að eignast barn. Faðirinn sendi henni því
mann af himnum, bróður hennar, frumburðinn.
Brúðguminn steig niður til brúðarinnar. Hún lét af hórdómnum og
hreinsaði sig af saurguninni sem friðlarnir ollu henni. Endurreist verður hún
brúður. Hún hreinsaði sig í brúðarsalnum. Hún fyllti hann ilmi, sat þar og beið
og skyggndist um eftir hinum sanna brúðguma sínum.
Hún hljóp ekki lengur til markaðstorgsins og átti ekki lengur mök við
hvern þann sem hún girntist.
Hún skyggndist stöðugt um eftir brúðgumanum. Hvenær skyldi hann
koma? Hún óttaðist hann líka því hún vissi ekki hvernig hann leit út. Tíminn
síðan hún féll úr húsi föðurins var henni gleymdur.
158