Ritröð Guðfræðistofnunar - 01.09.1998, Side 282

Sigurbjörn Einarsson
Úr elleftu bók
XII.
Þeim vil ég svara, sem spyr: „Hvað var Guð að gera áður en hann skapaði
himin og jörð?“. Ég svara ekki eins og sá, sem sagður er hafa vikið sér undan
vanda spurningarinnar með kerskni: „Hann var að útbúa helvíti handa þeim,
sem eru að grufla út í loftið“. Eitt er að sjá, annað að smá. Svo ætla ég ekki
að svara. Ég vil heldur segja: „Það sem ég veit ekki, það veit ég ekki“, en að
hafa þann að spotti, sem spyr háleitrar spurningar, og fá hrós fyrir að svara
með lygi. En ég segi, að þú, Guð vor, sért skapari allrar tilveru, og sé með
„himni og jörð“ átt við alla tilveru, segi ég hiklaust: Aður en Guð skóp himin
og jörð hafðist hann ekkert að. Hefði hann aðhafst eitthvað, hvað hefði það
getað verið annað en að skapa? Mætti ég fá að vita allt, sem ég þrái að vita
og hef gagn af að vita, eins vel og ég veit það, að engin sköpun var á undan
sköpuninni.
XIII.
Sá flögrandi hugur, sem flöktir í ímyndun um fjarlægar tíðir og lætur sig undra
það, að þú, almáttugur Guð, sem skapar allt og heldur öllu uppi, höfundur
himins og jarðar, hafir um óteljandi aldir látið þvílíkt verk ógjört áður en þú
vannst það, hann skyldi vakna og átta sig á, að það eru órar, sem hann undrast.
Hvaðan ættu að hafa komið þær óteljandi aldir, sem þú hefðir ekki sjálfur leitt
fram, þú, sem ert upphaf og skapari allra tíma? Hvaða tímar hefðu verið til,
sem þú hefðir ekki gjört? Og hvernig máttu þeir tímar líða, sem aldrei voru
til? Fyrst þú ert höfundur allra tíma og hafi einhver tími verið áður en þú
skapaðir himin og jörð, hvernig er þá unnt að segja, að þú hafir verið verk-
laus? Þann sama tíma hafðir þú skapað og enginn tími gat liðið fyrr en þú
hafðir skapað hann. En hafi enginn tími verið á undan himni og jörð, hvaða
mark er þá að því að spyrja, hvað þú hafir verið að gera „þá“? Því ekkert „þá“
var til, þegar enginn tími var til.
Þú ert ekki í tímanlegum skilningi á undan öllum tíma. Annars værir þú
ekki fyrri allri tíð. Þú ert fyrri allri fortíð í upphafinni alnánd eilífðar. Og þú
ert framar allri framtíð, því hún er ókomin, en þegar hún er komin verður hún
fortíð. „Þú ert hinn sami og þín ár fá engan enda“ (Sálm. 101, 28). Þín ár líða
ekki né koma. Ár vor fara og koma, því aðeins geta þau öll komið. Árin þín
standa saman öll í einu, því þau standa kyrr og þau, sem koma, rýma ekki frá
þeim, sem fyrir eru, því engin þeirra líða að lokum. Og öll verða þau vor,
þegar æviárum lýkur. Árin þín eru einn dagur (Sálm. 90, 2.Pét. 3,8) og dagur
þinn er ekki einhver ótiltekinn, heldur „í dag“, því sá dagur þinn, sem nú er,
280