Skírnir - 01.01.1929, Blaðsíða 131
Skírnir] Nibelungenlied og hetjukvæðin i Eddu. 125
í Eddukvæðunum eru Sigurðr og Brynhildr aðalpersónur í
sjálfstæðri sögu, er lýkur með dauða þeirra, og hefur hann
raunar engin eftirköst fram yfir pað, að Guðrún er gefin
Atla að Sigurði látnum. í Nibelungenlied eru þessir atburðir
■ekki annað eða meira en inngangur þess, sem sagt er frá
í seinna hluta kvæðisins. Dauði Siegfrieds er ekki endirinn
á sérstakri sögu, heldur inngangur aðalsögunnar: hvernig
Kriemhilde hefnir hans; vigið er ekki sögulok, heldur upp-
haf eftirmálssögunnar, eins og víða í íslendingasögum. Sieg-
íried og Brynhildr mega því með nokkurum sanni kallast
aukapersónur í sögunni, þar sem Kriemhilde (Guðrún) er
aðalpersónan.
Það er því að vonum, að skáldið hefur lagt mesta
rækt við að lýsa Kriemhilde, enda tekizt þar bezt. Að vísu
er Siegfried aðalpersónan í fyrra hlutanum, en Kriemhilde
gætir þar þó meir en Guðrúnar í Eddukvæðunum. í Nibe-
lungenlied er Iýst hamingju hennar í hjónabandinu og gleði
yfir þvi, að eiga þvílíkan mann. En þegar gengi hennar er
mest og sorgir og óhamingja virðast fjærst, er eins og
goðin sjái ofsjónum yfir hamingju hennar. Einmitt þessi
barnslega gleði verður henni að falli. Af henni er það
sprottið, að hún leitar á Brynhildi og hefur mannjafnað við
hana, en það var upphaf deilu þeirrar, er brátt harðnaði
og leiddi ógæfu yfir allar persónur sögunnar.
Fagurlega er því lýst, hvernig ást hennar á Siegfried
og óttinn um að missa hann veldur því, að hún birtir fyrir
vegandanum, með hverju móti einu sé unnt að ráða hann
af lifi. Aftur á móti getur lýsingin á harmi hennar eftir
Siegfried látinn hvergi jafnast á við samskonar lýsingu í
Eddukvæðunum (Guðrúnarkv. I.).
í síðara hluta kvæðisins er Kriemhilde allt önnur per-
sóna en Guðrún í Eddukvæðunum. Með þeim er lík heiftin
og hefndarhugurinn og greypileikur hefndarinnar, en hvat-
irnar gerólíkar. í Eddukvæðunum er fyrri sagan á enda.
Sorg hennar og harmur gleymdur vegna óminnisveigarinn-
ar, og hún gefin Atla. Hann svíkur bræður hennar til fjár
á hinn ódrengilegasta hátt, og er hún því skyld að hefna