Skírnir - 01.01.1929, Blaðsíða 136
130
Nokkrar athugasemdir við Haraidskvæði. [Skírnir
liinir eru ok aðrir
es of eld skulu
brinnanda spgn bera;
logondum húfum
hafask und linda drepit
hældræpir halir.
Meiningin verður þá: »Andaðr lætur vel að (eða: kjass-
ar)1) eyrnalausa hundinum sínum, lætur ýmsum fíflalátum
(með honum) og kemur konungi til að hlægja. Enn eru
aðrir (trúðar), sem eiga að bera brennandi spæni (spón,
viðarspæni) gegnum eld; þessir menn, sem væri þess mak-
legir, að í þá væri sparkað með hælnum, hafa stungið log-
andi húfum'undir belti sín«. —
Guðbr. Vigfússon og Powell lesa lúfum fyrir húfum
(Corp. poet. bor. I, 258, sbr. athugas. bls. 531) og þýða
það: »The tripping fellows tuck their flaming shocklocks
under their belts«, o: þessir hoppandi snáðar stinga sinum log-
andi, síðu hárlokkum undir belti sín. Síðasti útgefandi kvæð-
isins, frú Nora Kershaw, i Anglosaxon and Norse Poems, bls.
86—87, þýðir hœldrœpir halir »skipping fellows« (hoppandi
snáða), en breytir engu í textanum (sbr. athugasemdir henn-
ar þar á bls. 184).
Öllum kemur saman um, að torvelt sé að skilja síð-
ari hluta vísunnar. Því er það og, að Finnur Jónsson í
dönsku þýðingunni á þessum stað í útgáfu sinni merkir
orðið húfum sem vafasamt. Breyting F. J. hafask und, í
staðinn fyrir hafa pæir ser undir, er mjög sennileg, brag-
arins vegna, og það vísuorð er auðskilið. En húfum er erf-
iðara að skilja. Ef lesið er lúfum, eins og G. Vigf. og Po-
well stinga upp á, og það látið þýða »síðir lokkar«, þá er
óeðlilegt að hugsa sér, að hárið skuli vera logandi. Reynd-
ar hafa menn viljað skýra þetta svo, að hér sé átt við
eldlist, að leikarinn hafi t. d. sett einhvern vökva í hárið,
sem svo var hægt að kveikja í, án þess það brynni sjálft.
Þetta er hugsanlegt, en ólíklegt samt, að menn á þeim
tímum hafi þekkt þá list. Ef lesið er lúfum og orðið log-
andi látið þýða »logandi rauður«, »eldrauður«, þá er við
því að segja, að þetta gæti verið lýsing á Iíkamseinkenn-
’) »viser omhu for« (F. J.) er of ónákvæmt.