Skírnir - 01.01.1929, Blaðsíða 199
Skirnir]
Um Vilhjálm annan.
193
indum! — olli því, að hún vildi ekki hlíta dómi hinna þýzku
lækna, heldur taldi mann sinn á að kalla til sín enskan
lækni, sem að vísu var all-kunnur sérfræðingur á Englandi,
en þó í litlum metum meðal stéttarbræðra sinna. Hann
■dæmdi allt öðruvísi um sjúkdóminn heldur en þýzku lækn-
arnir, og þar með var dómurinn kveðinn upp yfir hinum
sjúka manni. Lækningatilraunir hins enska læknis komu að
engu haldi, sjúklingnum hnignaði dag frá degi, og er háls-
skurður var loks gerður á honum, var það um seinan, enda
missti hann þá mælið. En kona hans lét sig ekki. Hún
barðist í lengstu lög við að sannfæra sjálfa sig og aðra
um, að sjúkdómur manns hennar væri með öllu háskalaus,
enda gat hún ekki hugsað þá hugsun, að sér væru þau
döpru örlög búin, að tylla aðeins fæti á hásætispallinn, en
verða síðan kastað út í hin yztu myrkur, — verða síðan
valdalaus þegn Vilhjálms sonar síns! Því að einmitt nú, er
maður hennar hafði tekið helsótt sína, nálgaðist hin metn-
aðargjarna kona hið langþreyða takmark. Því að nú var
■öllum ljóst, að kraftar hins aldurhnigna keisara voru þrotnir;
á 91. árinu tók heilsan loksins að bila. Hann hafði þungar
áhyggjur um sjúkdóm sonar síns og svaf órólega. Síðasta
stjórnarskjalið, sem hann undirritaði, var tilskipun um, að
TÍkisdeginum væri slitið. Bismarck rétti honum skjalið og
sagði, að nægilegt væri að hann skrifaði aðeins fyrsta staf-
inn í nafni sínu. En keisarinn »svaraði með venjulegri
skyldurækni: »Ég skrifa nafnið allt«, en tókst það þó ekki
fullkomlega«. Hann dó 9. marz 1888.----------
Ríkiserfinginn hafði dvalið suður í San Remo við Mið-
jarðarhaf eftir að sjúkdómur hans tók að elna, og þar var
hann, er faðir hans lézt. Það er til marks um hatur hins
nýja keisara til sonar síns, að hann bannaði, að hann færi
með völdin í sínu nafni meðan hann væri á heimleiðinni.
Bismarck varð að benda honum á, að þetta væri stjórnar-
skrárbrot. Tvisvar sinnum hafði Vilhjálmur heimsótt foreldra
sina í San Remo, en móðir hans í bæði skiftin varnað hon-
um viðtals við föður sinn! Svo ónáttúrlegt og óviðráðan-
legt var hatrið orðið! Vilhjálmur duldi hins vegar lítt ánægju
13