Skírnir - 01.01.1929, Blaðsíða 217
Skirnir]
Um Vilhjálm annan.
211
er því miður ekki kostur að lýsa hér nánar ræðum hans.
Sumar þeirra urðu honum einum að tjóni, eins og t. d.
þá er hann flutti einni hersveit sinni þann boðskap, að
þýzkir hermenn væru skyldir til að skjóta niður foreldra
sina, ef keisarinn skipaði svo fyrir. Þessi þruma kom úr
alheiðskíru lotti, því að þá var fullur friður í landi og þegn-
ar hans ekki líklegir til þess að gera honum neinn óskunda.
Aðrar ræður hans bökuðu ríkinu stórtjón, og skal hér að-
eins minnzt á hina alræmdu Húnarœðu, er hann hélt fyrir
hersveitum sínum árið 1900, þá er öll stórveldin í samein-
ingu niddust á Kínverjum með fáheyrðu siðleysi. Vilhjálm-
ur komst þá svo að orði m. a.: »Þér ráðist i ófrið við vel
vopnum búna og grimma fjandmenn! Þá er þér komizt í
færi við þá, þá drepið þá! Grið verða ekki gefin, fangar
ekki teknir! . . . Svo sem Húnar á dögum Atla konungs
gátu sér fyrir 1000 árum þann orðstír, sem lifir enn þá í
sögum og sögnum, þannig eigið þér að kynna yður nú í
Kína á þá leið, að enginn Kínverji þori að líta Þjóðverja
hornauga í næstu 1000 ár! Guð blessi yður! .... Ryðjið
menningunni nýjar brautir!*1) — Með þessari ræðu brenni-
merkti keisarinn sjálfan sig, her sinn og þjóðina alla, enda
vann hún Þjóðverjum meira tjón í heimsstyrjöldinni heldur
en heilar hersveitir fjandmanna.
Lengi þoldu Þjóðverjar umbrot þessa þindarlausa há-
vaðamanns, en þó kom þar, að við sjálft lá, að Vilhjálm-
ur veltist úr völdum fyrir orðasukk sitt og háreysti. Árið
1908 birtist i blaði einu á Englandi viðtal, sem keisarinn
hafði átt við enskan vin sinn, og réð keisarinn þvi, að sam-
talið var birt. Þar gerir hann áhlaup á Englendinga til
þess að vinna vináttu þeirra, — segir að þeir séu viti sínu
fjær, er þeir geti ekki látið sér skiljast, að hann sé þeirra
bezti vinur. Þýzka þjóðin hafi verið full upp fjandskapar
við England meðan á Búastríðinu stóð, en hann, keisarinn,
hafi þá gripið í taumana og stöðvað erindreka Búa, sem
þ Eg hefi séð fleiri en eina útgáfu af ræðu þessari og er merg-
urinn málsins ævinlega hinn sami, en lítilsháttar mismunur á orðalagi.
14*