Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1918, Side 128

122
Jónas Lie:
1 IÐUNN'
Og eftir nokkrar vertíðir höfðu allir orðið jafn-mik-
inn geig af Súsamel.
Hann var Ivveni.
Eftir Ilússabardaga-nóttina sælu sá ég Súsamel oft,
en dirfðist ekki að koma nærri honum. Það þorði
ég fyrst nokkru síðar, um það leyti er ég frétti, að
hann væri lofaður.
Það var eitt sinn síðari hluta dags. Hann sat í öll-
um hitanum í bátnum sínum við bryggjuna og var
þá í fínum, bláum vaðmálsfötum, með skaftstígvél á
fótum og svartan gljáhalt á höfði. Hárið var hrafn-
svart og Iá þverstýft yfir breiðu, fríðu enni. Hann
var skarpbrýnn og bláeygur. Það mátti sjá það á
sjálfu andlitinu, að hann var hraustmenni. Hann var
tæpar þrjár álnir á hæð, en afskaplega herðibreiður
og þreklega vaxinn. Hann sat nú rólegur á þóftunni
með fæturna sinn hvoru megin kjölfarsins og leit út
fyrir að vera hugsi, er hann horfði svona álútur
fram undan sér.
í minni barnslegu viðkvæmni fanst mér sem ég
sæi einhverja þjáningardrætti í svip lians; og eins
fanst mér, er ég leit í andlit hans, að hann hlyti í
raun og veru að vera mjög vænn maður.
Hann gaf mér bláan öngul og ég gerðist nú svo
djarfur, — svo sem til þess að láta í ljós þakklæti
mitt og vinsemd —, að taka í bátsfestina og ávarpa
hann síðan. Ég spurði hann meðal annars, hvorl
það væri satt, að hann hefði bjargað svo mörguin
mönnum úr sjávarháska í Finnmerkurhafi.
— O-já ... þó nokkrum — sagði liann — manni
er altént heimilt að sigla bátnum sínum í mél . • •
það er enginn sektaður fj'rir það!
Ég fann, að beiskja lá í svarinu.
— Súsamel — mælti ég — má ég koma út í bát-
inn til þín?