Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1918, Síða 135

IÐUNN]
Súsamel.
129
einhverju, sem þó valt út af bryggjunni. Ég hugsaði
mér, að það mundi hafa verið kandíssykursmoli, en
hún leit ekki við honum.
í sömu svifum heyrði ég sagt fyrir aftan mig í
sestum, hásum rómi:
— Burt, drengur!
Súsamel var staðinn upp. Hann var öskugrár í
framan og svo ógurlegur ásýndum, að ég hljóp í of-
boði upp úr bátnum og rakleitt heim.
Síðar frétti ég, hvað gerst hafði, hjá fólki, sem
hafði staðið og horft á.
Þá er hún kom niður í stigann, hafði hann skorið
sundur bátsfestina með hnífnum sínum. Og er hann
tók fyrstu áratogin frá landi, hafði hún hlaupið yzt
út á kampinn. t*ar varð henni fótaskortur og meiddi
hún sig á höfði. En samt sem áður reis hún upp,
baðaði út höndum og hrópaði til hans:
— Súsamel, Súsamel!
Það var líkast tryllingslegu, nístandi neyðarópi, —
svo hneig hún niður og lá grafkyr í grjótinu.
Súsamel lét sem ekkert væri og lagðist jafnt og
þétl á árarnar út eftir sundinu.
En er hann sá, að hún lá grafkyr, snerist honuxn
bugur og hann reri aftur til lands. Hann tók hana
UPP í bátinn sinn og laugaði á henni höfuðið; en
bún hallaði sér upp að honum og grét með sárum
°g stríðum ekka, svo að þau hlutu að hafa sæzt.
Sama kvöld — þótt hún gengi þá enn með klút
unx höfuðið — höfðu þau farið upp til prestsins og
beðið hann að lýsa með sér.
Mánuði síðar voru þau gefin saman í kirkjunni í
Ironxsö. Súsamel kom með bræður sína tvo og mág-
honu sína og þau leiddu brúðurina rakleitt frá altar-
iou niður í bátinn.
Nú varð almenningsálitið um það bil á þá leið,
að Nóra Árna hefði verið numin brott af einhverri
Iðunn IV.
9