Skírnir - 01.01.1942, Blaðsíða 76
74
F. A. Blakeslee
Skírnir
ingatölu ófrjórra kynblendingategunda, og kunnugt er, að
náttúran hefir framleitt nýjar tegundir með þessari að-
ferð.
Vísindamenn hafa orðið að leita leiðbeiningar jurta-
fræðinga um margt það í líffræðinni, er mennina snerti.
Eg þarf ekki að minna á annað en það, að Mendel fann
fyrstur lögmál ættgengisins af rannsóknum sínum á garð-
baunum, og síðan uppgötvuðu þrír aðrir jurtafræðingar
þau á ný af sjálfsdáðum. Áhugi minn á einstaklingseðli
manna kom af jurtatilraunum mínum. Hann spratt ein-
göngu af jurtafræðilegu viðfangsefni 1917, er vér vorum
að reyna að flokka litina á einangruðum ættlegg Verbena-
jurtarinnar. Eg fann mjög sterkan ilm af sérstakri teg-
und með ljósrauðu blómi, en aðstoðarmaður minn alls eng-
an. Hins vegar fann hann ilm af Verbenategund með rauðu
blómi, en eg engan. Sumt af fólkinu á tilraunastöðvunum
var eins og eg í þessu efni, en sumt eins og aðstoðarmað-
ur minn. Aðeins mjög fáir fundu ilm af báðum blómteg-
undunum.
Phenyl-thio-carbamide er hentugt efni til þess að sýna
meðfæddan mun á mönnum. Sumir þeirra, er vér höfum
prófað, þurfa meira en átta þúsund sinnum sterkari blöndu
af þessu efni en aðrir, til þess að finna bragð að því. Það
er meðfæddur víkjandi eiginleiki samkvæmt Mendelslög-
máli, eins og blár augnalitur, að geta ekki fundið bragð að
kristöllum efnisins, sem fást í verzlunum; en það hefir
líka verið sannað, að mismunandi stig bragðnæmis eru
meðfædd. Mörg próf með öðrum efnum staðfesta, að mik-
ill munur er á mönnum að bragðnæmi.
Bragðhættir manna fara aðallega eftir meðfæddu og
ættgengu eðli, og umhverfið virðist þar litlu orka. Gagn-
stætt er um lyktina. Að líkindum er jafnvel enn meiri
munur á lyktnæmi manna en bragðnæmi, en margvísleg
áhrif umhverfisins valda, að þessi ættgengi munur kem-
ur ekki að fullu í Ijós. Aldurinn t. d. má sín þar mikils,
því að með honum dofnar lyktarskynið smám saman. All-
margir menn hafa alveg misst lyktina. Stundarástand