Skírnir - 01.01.1942, Blaðsíða 164
162
Frans G. Bengtsson
Skírnir
an frýs ef til vill líka einhverja nóttina, í brakandi frosti,
þó að hún hafi verið vafin hálmi og pokum; og það er
mjög óþægilegt, því að menn og hestar þurfa sitt vatn
og stúlkurnar í eldhúsinu verða heldur en ekki önugar;
og þá verður maður tímunum saman að liggja og róta í
köldu járni og ryði og krapi og frosnum leðurpjötlum og
holskrúfum (sem renna úr loppnum fingrunum og falla í
brunninn), áður en dælan sýnir nokkurn lit á að komast
í lag. En annað er verra -—■
Bænum mínum heima hjá
Hliðar brekkum undir
er svo margt að minnast á,
margar glaðar stundir! —
Það er þegar vatnsveitan til fjóssins frýs líka; því að
kýrnar eru viðkvæmar verur, og út af hinni óbreyttu dags-
áætlun þeirra má ekki bregða, hvað sem tautar. Svo knýj-
andi og bráð er nauðsynin að afstýra slíkri ógæfu, að
ekki er hugsanlegt, að neitt yfirgangi hana, nema örlaga-
þrungin för til að sækja ljósmóður, og þetta fær sinn blæ
af því, að það gerist þegar maður er hálfvakandi, afskap-
lega ömurlegur, skjálfandi og úrillur einhvern tíma milli
klukkann fimm og sex að morgni, helzt sunnudagsmorg-
un, í sárköldu svartamyrkri, þar sem tilraunir fjósaljós-
kersins til að lýsa verða rauðgruggug kúla, svo sem sex
desimetrar að þvermáli. Þá koma vissulega engar skáld-
legar hugleiðingar um yndisfegurð vetrarins, ekkert glað-
vært samtal um hitt og þetta, og engin leið er til að skilja
orðtakið um morgunstund, sem gefur gull í mund; í stað
þess er maður önnum kafinn við sitt af hverju og óskar
þess heitt og innilega, að maður væri fæddur í Sahara —
eða í brunabyggðunum hinum megin, þar sem vatnsveitur
að minnsta kosti frjósa ekki — eða helzt alls ekki fæddur.
Maður hamrar pípurnar ákaft í von um að eitthvað losni,
kyndir með hálmi og steinolíu undir tortryggilegum
hnjám, sýður vatn, tekur trekt, og mallar sem hugvitsam-
legast með það eða finnur upp á einhverju öðru svipuðu,