Skírnir - 01.01.1942, Blaðsíða 160
Frans G. Bengtsson
Veturmenni
Sólin verður fálát og sink, ekur ekki lengur með fjór-
um hestum fyrir, gengur skammt og alltaf skemmra, snýr
höminni í allt, glottir ólundarlega og fer snemma að hátta.
Störf og sifjalið verða að eiga sig. Mér er kalt segir jörð-
in. Þú um það, segir sólin, norpa þú, eg vil sofa nú. Jörðin
reitir hár sitt, verður svört og hvít í eymd sinni; og him-
inninn sjálfur fellir liti lífsins og rennur glergrænn milli
kulnaðra skýja, þar sem sólin hvarf: grænkan er svo glær,
svo köld, svo óskiljanlega eyðileg, að það er eins og allra
bitrustu kuldadreggjar útgeimsins væru að seytla innum
ótraustan varnargarð hans. Jörðin gefst upp og hljóðnar.
Viðkvæmt líf deyr eða flýr, harðnað líf kúrir sig niður
og bíður rólegt átekta. Það er kalt á nefi og skeggi, segir
hinn harðgeri fénaður í haganum, en við þolum það. Það
er vetur, segir fólkið í gráa landinu, og lokar dyrunum:
nú skulum við njóta hlýjunnar heima. Höfuðskepnurnar
taka til sinnar meðferðar híbýli þeirra, skemmtilega hluti,
er fyrir skemmstu voru smíðaðir í leik, með listasniði og
litum og útskotum og glersvölum (eða einföld skýli, sem
enn halda sveitasakleysi sínu), vindurinn sópar, snjórinn
fægir, voldugir húsameistarafingur ummynda brúnir
þeirra og stíl, unz þeir eru ekki lengur leikföng, heldur
einfaldir náttúrugripir á ný, vaxnir úr jörðu og samgrónir
henni, vinjar og athvarf, einstaka hæli á mörkinni, þar
sem reykur stígur til marks um, að enn er andardráttur
lífsins í kuldans kyrrláta ríki.
Þessir frumstæðu atburðir gerast fjarri vitund og sjón
margra; því að hinir slungnu og ötulu menn hafa tekið
það ráð að búa saman í borgum, kynda ofna, snúa raf-