Skírnir - 01.01.1929, Page 109
Nokkrar athugasemdir við Hávamál.
í grein þeirri, er prentuð er hér að íraman, hef eg
skilið sum erindin öðruvísi en áður hefur gert verið, og
tel mér því skylt, að gera hér nokkru nánari grein fyrir
þeim skilningi en þar átti heima. Leyfi eg mér þá jafn-
framt að vikja að örfáum öðrum torskildum stöðum í
kvæðinu.
Hávamál 2.: Gefendr heilir!
gestr er inn kominn,
hvar skal sitja sjá?
Mjök er bráðr
sá er á bröndum skal
sins um freista frama.
Um fátt i kvæðinu hefur verið ritað jafnmikið og um
það, hvað »á bröndum« merki. Yfirlit yfir skýringarnar má
finna i Hávamál, tolket af Finnur Jónsson, Kbh. 1924, í
Eddastudier III, av Hugo Pipping, SNF XVIII, 4 og »Til
Hávamál«, eftir Thorleif Hannaas i Festskrift til Finnur
Jónsson, Kbh. 1928. Loks hefur Hj. Falk ritað um þetta í
Studier tillágnade Axel Kock, 1929.
Hér skal aðeins vikið að síðustu skýringunum. Hannaas
styður tilgátu Björns M. Ólsens, að brandar merki eldivið-
arhlaða á gólfinu við arininn, og hafi það í sveitum í Nor-
egi allt til vorra tíma verið títt, að óframfærnir gestir tylltu
sér á hlaðann, þangað til þeim var boðið að ganga innar.
En mér virðist ekki, að Hm. miði lífsreglur sínar við minni
háttar menn eða stafkarla, heldur einmitt við »snotra« menn,
'og ólíklegt, að slíkum mönnum hafi almennt verið ætlað
að setjast eins og heimóttir á hlaðann.