Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.06.1927, Qupperneq 64

60
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
Já, hann hafði lært margt, og
yfirleitt var það ált gagnlegt, ekki
aðeins með tilliti til hernaðar,
heldur engu síður með tilliti til
hversdagsstarfa í livaða stöðu sem
væri. Líkamsæfingarnar voru óð-
um að gera hann að nýjum manni.
Vöðvar og taugar voru að verða
sterkari og stiltari en áður. Hann
var orðinn snar og fljótur í öllum
lireyfingum og gekk nú teinréttur,
jtar sem honum áður liætti til að
ganga lotinn. Hægt og hægt en
jafnt og stöðugt var hann að um-
myndast í atiðsveipa og óþreyt-
andi vinnuvél og til ])ess var líka
ætlast, “Þ'egar á hólminn er
komið, ’ ’ lærist mönnum fljótt að
sjá og skilja, að fjöldinn á fjör
sitt að launa einmitt þessum
hvimleiða. lieraga og endalausu
æfingum, sem ekki er linað á fyrr
en þúsund menn j fylkingú eru
svo samtaka orðnir og fljótir að
hlýða skipun foringjanna, að allir
l)regða við í sömu svipan eins og
einn maður væri, og það svo fljótt
að vart festi auga á hreyfingun-
um.
En Jón lærði nú fleira en lík-
amsæfingar og vopnaburð, lærði
fleira en flestir ‘ ‘ sambekkingar ”
hans á “skólanum. ” 1 stað þe.ss
að fylla hópinn með flokksbræðr-
um sínum á “vísitazíu’ ferðum
þeirra “niður í bæ,” varði hann
frístundum sínum til þess að æfa
sig í lestri og- skrift, á enskri
tungu. Hann var máske eini liðs-
maðurinn í flokknum, sem aldrei
liafði beðið um “fjarveru-leyfi.”
Undirforinginn, sem heræfingum
stýrði í liðsflokki Jóns, tók
snemma eftir því hvað ástundun-
arsamur hann vár og útsláttar-
laus, og tók hann tali við tækifæri
og urðu þeir brátt góðir kunningj-
ar. Liðsforingi þessi var roskinn
orðinn, enda ekki ætlað annað
verk en að kenna “nýsveinum.”
Svakalegur var hann stundum og
gjarnt að hreyta stóryrðum, en
góður karl, eftirlitssamur, gætinn
og fróður var “halti Kobbi,” eins
og liðsmenn kölluðu liann í sinn
hóp.
Kvöld eitt, er “Kobbi” var að
fræða Jón um Suður-Afríku lönd,
því hann hafði verið í Búa-stríð-
inu og bar síðan bæklaðan fót,
gekk ungur maður til þeirra og
bað liðsforingjann um fjarveru-
leyfi til mánudagsmorguns.
“Og hvern andsk .... ætlarðu
að gera með állan þann tíma,
stífmælda tvo daga?”
‘ ‘ Er nauðsynlegt að segja það! ’ ’
spurði maðurinn.
“Eg- skyldi nú halda það,—að
eg þurfi að sýna ástæður fyrir svo
langri burtveru.”
“Jæja, mér er nú reyndar eng-
in launung á því,” sagði maður-
inn. “Eg ætla að gifta mig á
morgun. ’ ’
“Á, er það svona. Hefirðu
leyf isbréf ? ’ ’
Maðurinn kvað svo vera.
“Láttu sig sjá!” og karl tók
giftingarleyfið, 'las það og hélt á-
fram: “Rétt hjá þér, Bill! 0g
hérna er “krumlan” og beztu
lukkuóskir. : Fjarveruleyfið er
sjálfsagt, og til þriðjudagsmorg-