Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.06.1927, Blaðsíða 123

YFIR SKEIÐARÁ
119
ins vornm við þá farnir að nálg'-
a.st óliræsið. Hún ligg'ur sem sé
allra austast á sandinum—upp við
Öræfi og Öræfajökul. Allur er
sandurinn myndaður af fram-
burði árinnar. Hún liefir verið
frá alda öðli að færa sig til og'
frá um sandinn. Nú um langt
skeið liefir hún numið staðar
þarna austur frá. Hún kemst nú
ekki leng'ra fyrir Öræfajökli og
verður því smám saman að þoka
sér aftur vestur á bóginn.
Stefán póstur, bóndi í Iválfa-
felli fylg'di okkur og annar mað-
ur að aulki, Jón að nafni. Eg- liafði
hugsað nóg að 'fá einn mann til
fylgdar yfir sandinn og ána, en
því fór fjarri að Stefán tæki í mál
að fara nema hafa annan með til
hjálpar. “Mikið stendur til,”
hugsaði eg ,en eg sannfærðist um
að ekki veitti af. Annar þarf að
fara á undan og kanna ána, en
hinn gæta lausu hestanna og ríða
samsíða ferðamönnunum.
Eg gat ekki fengið betri mann
til fylgdar yfir Skeiðará en Stef-
án póst. Hann gegndi póststörf-
um um Skeiðarár- og' Breiða-
merkursand í 20 ár og þekkir síð-
an alt eðli og háttalag Skeiðarár,
betur en nokkur annar.
Stefán er maður þrekinn og
sterkur, ljós'hærður, alskeggjaður,
alvarlegur á svip og fámæltur.
Hann er sonur Þorvaldar heitins
lögregluforingja í Reykjavík, og
fanst mér liann öldurmannlegri en
faðir lians var. En við nánari
viðkynningu reyndist Stefán
spaugsamur og glaðlyndur og
ungur í anda og vöðvum. Meðan
við áttum eftir all-langan spöl að
ánni skimaði Stefán undir lófa.
sér til að kynna sér árvöxtinn og
átta sig á livar helzt skyldi prófa
yfirferðina. Um föst vöð á jök-
ulvötnunum er aldrei að tala. Það
verður að velja nýtt vað á degi
hverjum. Straumurinn grefur
farveginn sundur og saman. En
þar sem lygnur eru, þar er venju-
lega meii’i kyrð á og líklegra að
reitt sé um það bil. Stefán sá
glitta í islíka lygnu nokkuð frá
okkur og stefndum við þangað.
Komum v.ið þar að breiðu og ægi-
legu jökulfljóti.
Við fórum af baki til að leysa
niður taumana á lausu liestunum
til að geta teymt þá alla. Ekki
dugar að sleppa neinum lausum,
Og svo þurfti að herða á gjörðun-
um.
“Þetta er þá Skeiðará”—sagði
eg. ‘ ‘ Og’ ekki þó meiri.” Mér
fanst hún svipuð og Héraðsvötnin
í Skagafirði áður en þau kvíslast.
“Já,” sagði Stefán, “en liún er
nú eitthvað meira en þessi eina
kvísl. Þetta er minsta kvíslin,
liinar eru fjórar, að minsta kosti,
og’ allar meiri. ’ ’
Mér fór nú að skiljast að Skeið-
ará væri býsna drjúgt vatnsfall
og kærði mig ekkert um liana
meiri.
‘ ‘ Farið nú varlega strákar mín-
ir. Takið af ykkur vetlingana og
lialdið ykkur í faxið.”
Stefán bað okkur að bíða ró-
lega meðan hann reyndi kvíslina
og áður en orðinu var slept var