Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.06.1927, Síða 105

ÆVARRSKARÐ
101
staðarhlíð, og spurði hann eftir Svartá frá Hlíðará til Blöndu, sé
hvort sæist fyrir gömlum tóptum þaS sem áSur eSur meS fyrstu var
fyrir vestan HlíSarldifiS. Hann nefnt ÆvarrskarS. Þá getur
svaraSi því meS ítarlegu bréfi, og hann þess, aS þegar hann var
segir aS þar sjáist greinilega fyr- drengur hafi hann heyrt Jóhannes
ir tóptum og túngarSi, en af því HuSmundsson halda því fram aS
verSi ekki dregin áhyggileg álykt- Litla-VatnsskarS væri þaS sama
un, því þar hafi lengi veriS stekk- og hiS forna ÆvarrskarS, en alla
ur frá BólstaSarhlíS, en túngarS- aSra aS þaS væri BólstaSarhlíS, og
urinn bendi helzt á, aS þar hafi þar á meSal FriSrik Stefánsson
veriS smáhýli eSa kot. alþingismann frá Vallholti í
AS vísu hefir Svartá getaS * SkagafirSi.
hrotiS nokkuS af túninu en tæp- Ivemur þaS mjög vel heim viS
ast svo aS nemi miklu ummáli og neSanmálsgrein skjalavarSarins,
má því vel vera aS BólstaSarhlíS er liann vitnar til ættartölu safns-
standi þar sem býli Ævarrs stóS ins úr Húnavatnssýslu, og segir
til forna. aS ritarinn setji nafniS Ævarr-
Hr. Kemenz segist vera mér skarS sem skýringar orS yfir Ból-
samdóma um aS landshlutinn meS staSarhlíS.
Islenzkir
Brosir yfir bygðuim,
brúnafagur,
sviphreinn sumarboSi,
sólhlýr dagiur.
Kyljan andar ilmi
ungra blóma;
stráðar geisla gulli
grundir ljóma.
HarSbrýnd hamratröllin
hýrri standa;
helgiblær utn; hauSur
hafs til stranda.
Fold í vorsins faömi
fagurt dreymir;
alt, sem anda dregur,
angri gleymir.
Lóur hefja lofgjörð
loftiö titrar
þrungiö sætum söngvum.
Særinn glitrar;
felur sér í faðmi
fjölda mynda:
gróðurgrænar hliðar,
glæsta tinda.
Undraraddir öllum
eyrum hljóma;
hjartslög lífs má heyra’ í
hvísli 'blóma.
Þeim, sem augu eiga,
opnir standa
djúpir dýrðarheimar
dularlanda.
Richard Beck.