Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.06.1927, Blaðsíða 106

Frá íslandi 1927,
Eftir Guðmund Friðjónsson.
Tímarit Þ jóð ræknisf élags Is-
lendinga hefir óskað eftir, að eg
lýsti ísl. sveitalífi á víð og dreif,
<eins og það er nú, eftir því sem
eg ber skynbragð á og liefi mátt-
erni til. Eg vil freista þess, þó að
eg finni vanmátt minn. Einkan-
lega brestur mig þekkingu til full-
kominnar frásagnar ■ eða þeirrar
lýsingar, sem er ja'fnvíg um allar
sveitir. Eg þekki bezt lífið í
Norðurlandi að sjón og sögusögn,
En þó mun láta nærri, uð lífið sé
svipað og keimlíkt í öilum sveit-
um íslands. Svo sem nærri má
geta verður frásögn mín fremur
ágrip, en svo nálcvæm greinagerð,
að liún taki út í yztu æsar. Eg
býst við, að Yestur-tslendinga
fýsi að heyra um lífið í gamla,
landinu í bálfyrðum, ])ó að ekki
takist betur en svo. Eg get sagt
það með fullri vissu, um okkur
Austur-lslendinga, að við viljum
heyra af höigum bræðra vorra og
systra vestur í álfunni, ágrips-
fréttir lieldur en alls engar frá-
sagnir. En það er þó enn betra,
að fá 'fullan sanninn, ef þess væri
kostur. Vandinn er sá, fyrir mig,
að velja og bafna. Sá vandi er að
vísu fyrir höndum bvers manns,
sem lætur penna hlaupa um papp-
ir. Hann á þá kvölina og um leið
völina, að skera úr í snatri, livað
liann hirðir a!f bugsunum sínum,
og liverjar liann rekur á dyr eða
út í “ystu myrkrin”; því að eng-
inn má láta alt flakka í ræðu eða
riti, sem í bugann kemur. — Nú
hefi eg þá fjölina til að fljóta á
vestur yfir álinn, í þetta sinn, að
ritstjólri Tímaritsins' hefir gefið
mér bendingar um kafla eða at-
riði tfrásögunnar. Sú forsjálni
bans og' búmenska.—svo að eg
noti það gíamla landsvenjuorð,
dirfði mig- til þess, að reyna þó að
timbra saman pistli þeim, sem nú
gefur á að líta. Hann liefir með
þessu móti lagt bamingju sína í
iskaut mitt og ætti sú liýra að
draga mig að landi.
Sveitarstyrkur.
Vera má að sumum lesendum
]»e.ssa máls þyki kynjum gegna, að
eg byrja á þessu efni. Orsökin er
þessi: uað liamra skal járn með-
an lieitt er.” Eg las í blaði ný-
lega, að ®. 1. ár hefðu Norðmenn
tekið upp það bjargráð við at-
vinnulausa fiátæklinga að stvrkja
þá til Vesturheimsferðar, með fiá-
tækrafé=sveitarstyrk. Þess liátt-
ar framlög voru af böndum látin í
ungdæmi mínu og mæ'ltust illa
fyrir á seinni skipunum. Sumir
þjóðkunnir gáfumenn (t. d. E. B.
skáld) hafa dærnt harðlega þessar
gömlu ráðstafanir. Eig held að
þær bafi verið viturlega fram-