Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.06.1927, Blaðsíða 135

FERÐ MIN TIL AMERÍKU
131
étur einhver eftir, liitt nafnið
reyndi enginn að nefna. ]\iig- setti
dreyrrauðan. “Svín.” Nei, það
vildi eg’ lireint ekki láta kalla mig.
“Hvað lieitirðu þá, drengur
minn,” spyr útskipunarstjóri mig.
“Tom Peterson,” segi eg þá.
Það nafn var skrásett óÖara, og
undir því nafni gekk eg meðal inn-
lendra, fyrsta árið, sem eg var í
Ameríku. “0g hvað gamall ertu,
dreng'ur minn. ” “Nítján ára,”
svaraði eg . Þá skellihlógu allir.
Eg vissi ekki hvaðun á mig stóð
veðrið, mér fanst eg segja rétt til
aldurs. “Já, þú ert sannarlega
nógu gamall, drengur minn,”
heyri eg útskipunarstjóra segja.
Þá rankaði eg við mér. Eg liafði
sag’t 90 en ekki 19.
Nú var eg ráðinn sem fullveðja
háseti og Grunnar seglmakari, en
Pétur komst ekki að. Enga, pen-
inga fékk eg hjá gestgjafanum af
þessu mánaðarkaupi, sem þó var
liðugir $15.00. En olíuföt fékk eg.
Nú var farið um borð í skipið. Eg
vissi ekkert um hvert það átti að
fara. Það var mér nóg, að vita,
að það var að fara í langferð. Eg
vissi ekki nafn á rá eða reiða eða
nokkurum öðrum sköpuðum hlut á
Ensku. Grunnar gat lijálpað sér
ofurlítið og liann var æ reiðubú-
inn til þess að hjálpa mér alt .sem
hann gat.
Eftir nokkurra daga útivist
náði eg í enska bók, “The Three
Gwrdsmen” eftir Alex. Dumas.
Eg hafði lesið 'hana á dönsku
tvisvar lieima. Nú tók eg’ til að
lesa og brátt fór eg að læra að
skilja og tala, með því að heyra
orðin, sem eg sá í bókinni, fram-
borin af hásetum.
Nú frétti eg að skipið ætti að
fara til Austur-Indlands, og að
við værum ráðnir til þriggja ára.
Eigendur skipsins bjuggu í Que-
bec og þangað var ferðinni heitið
fyrst.
Þegar til Quebec kom struku 6
hásetar fyrstu nóttina, þá setti
félagið vökumann um borð í skip-
inu. Yið Gtunnar og matreiðslu-
maðurinn vorum nær því þeir
einu, sem eftir voru af skipshöfn-
inni. Nú liðu tvær vikur og við
vorum búnir að panta það, sem
við þurftum til ferðarinnar. Pen-
inga fær maður ekki á enskum
skipum fyrri en í heimahöfn. Eg
hafði varðveitt bréf frá Páli með
heimilisfangi hans í Mihvaukee.
Öll mín bréf lágu í Noregi þar eð
enginn vissi hvar eg var niður-
kominn, eftir að eg strauk. Nú
dettur mér í liug að skrifa Páli og
segja honum livert eg sé að fara.
Pjórum dögum áður en við áttum
að sigla, fæ eg bréf frá honum,
þar sem hann segir mér að öll
fjölskvlda okkar sé komin til
Ameríku og að hún sé norður í
Nýja Isiandi við vatn, sem Lake
Winnipeg heiti. Hann biður mig
í Guðs bænum að fara ekki til
Austur-Indlands, því eg muni fá
gulusótt og kannske deyja. Hann
er þá í Chicag’o á læknaskóla, og
gefur mér heimilisfang Dr. Steele,
sem hann segist halda til hjá, og
blður mig nú í öllum bænum að
koma. Nú var öll löngun til Ind-