Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.06.1927, Síða 58

54
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ISLENDINGA
Þessi óvænti fundur hafSi mik-
iIvæg' áhrif á framtíð Jóns, meiri
og stærri en hann eða Björn
hefðu getað ímyndað sér. Jón
réðst til haust-vertíðar norður á
Hverfisteinsnesi með Páli svni
Björns, en áður en þeir færu borg-
aði Jón hundrað dollara í fjögur
hundruð dollara landeign sam-
hliða Grundarholts-landinu. Af-
ganginn skyldi hann greiða á
þremur árum, hundrað á ári, eða
meir ef hann vildi. Hér hafði
hann stigið fyrsta sporið í áttina
að því markmiði, er hann hafði
svo mikið hugsað um: framtíðar-
heimili fyrir móður sína og sig.
Stefna að því takmarki var fund-
in og þar fylgdi sú festa í fyrir-
ætlunum öllum, sem ekki er mögu-
leg á meðan alt rekur á reiðanum.
# * *
Það voru nú liðin þrjú ár frá
því Jón fyrst kom til Winnipeg, og
þau höfðu reynst honum góð.
Hann átti nú skuldlausa ábvlis-
jörð, er hann nefndi Aspavelli, og
eftir að hafa borgað fyrir efnivið
í íbúðarhús, sem nú var í smíðum,
átti hann talsverðan sjóð í banka.
Kæmu engin óvænt óhöpp fyrir
átti liann nú víst að móðir sín yrði
tekin við bústjórn á Aspavöllum
áður en annar júní-mánuður gengi
í garð. Það var gleðirík tilhugs-
un, að eiga vis.sa von á að samein-
ast móðurinni elskuríku innan
fárra mánaða, eftir svo langan
skilnað. í augum lians var nú
fiamtíðin unaðsrík og björt eins
og sólrfkur vormorgun.
Á einverustundum öllum og
gengi honum illa að sofna að
kvöldi dags, var liugur lians og
lijarta ávalt heima á Þverá hjá
móður sinni. Legði liann augun
aftur sá hann andlitið hennar,
blíða og gæðaríka, .skýrt og glögt
eins og’ stæði hún hjá lionum. En
nú var svo undarlega viðbrugðið,
um misseristíma eða lengur, að
samhliða henni lcorn æfinlega'fram
önnur mynd, og upp á síðkastið
var það oftar en ekki að báðar
myndirnar runnu saman í eina,
eða öllu heldur, máské, að mynd
móðurinnar hægt og hægt smá
hverfðist í myndina af Búnu dótt-
ur hjónanna í Grundarkoti, þar
sem Jón hafði aðsetur á frístund-
um sínum öllum frá því hann hafði
komið þar fyrst.
Það var nú ekkert undarlegt þó
Jón feldi ástarhug til Rúnu. Ilún
var íþeim kostum búin, að hjá því
gat eldki farið, fríð sýnum og fal-
lega bygð, sí-glöð og kát, blíðlvnd
og greiðasöm. Áður en liann vissi
af var einlæg ást til liennar Icvikn-
uð í brjósti lians. 1 fyrstu hrædd-
ist liann þessa ókunnu tilfinningu
og gerði sitt ýtrasta að bæla hana
niður, en til einskis. Ástarhugur-
inn yfirbugaði viljann í hverri at-
rennu. En ekki liafði hann látið
tilfinningar sínar í Ijós með einu
orði og kom eklci í hug að gera það
fyr en eftir að móðir lians væri
lcomin og hann hefði talað við
hana um einlcamál sín. Auðvitað
liafði hann enga hugmynd um
álit hennar á sér, en alvarlega von-
aði liann, að hún reyndist sér elcki
með öllu fráhverf, og af ýmsu dró