Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.06.1927, Page 75
í VÖKU OG SVEFNI
71
'þa:ki. Það segir sig sjálft að í
svona orustu er mannfall beggja
herflokka mikið og liræðilegt. Þó
margir væru björgunarmennirnir,
þá böfðu þeir aldrei undan að
koma þeim særðu lieim í lækna-
búðir og á spítalann.
í þriðja sinni á tíu mánaða tíma
var nú Jón fallinn í valinn. Björg-
unarmenn voru svo nærri, að þeir
sáu liann lmíga, í grend við yztu
liúsin í þorpinu, og béldu þeir að
liann væri örendur. En það var
ekki. Hann var með lífi, en með-
vitunarlaus. Tvö skot .höfðu hitt
hann í senn. Riffilkúla hafði
ldaupið inn um bringubeinið hægra
megin og komið út um herðablað-
ið, og í sömu andránni hafði
sprengikúla t e k i ð af honum
vinstri fótinn fyrir neðan linéð.
Þrátt fyrir tilþrif björgunar-
manna var liann nær dauða en lífi
er læknarnir tóku við lionum.
“Eg er hræddur um að þessi
maðúr endist ekki nóttina út”
sagði læknirinn við hjúkrunar-
konuna, er hann leit á Jón skömmu
fyrir miðnættið.
Litlu eftir klukkan sex morgun-
inn eftir kom læknirinn aftur og
var meir en lítið hissa á þeirri
breytingTi, sem orðin var. Jón
svaf, og vært að virtist, andlitslit-
urinn nokkurnveginn eðlilegur, og
I Jóðhitinn stórum mun minni en
kvöldið 'áður. "• ILjúkrunarkonan
sagði lækninum að rétt eftir mið-
nættið hefði sér sýnst að stundin
vera komin. Hann hafði verið
rænulaus og buldrað eitthvað, sem
hún ekki skildi, nema eitt orð.
“Mamma” h a f ð i hann sagt
tvisvar eða þrisvar og þegar hann
nefndi það orð síðast hafði dreg-
ið svo af honum, að hún hélt hann
væri að gefa upp andann, en þá
alt í einu var eins og tekið liefði
verið fyrir þjáningar hans, og
liefði liann þá hægt og hægt hníg-
ið í liægan svefn. Þrisvar hefði
hann vaknað og beðið um vatn að
drekka, en stofnað strax aftur.
“Þessum manni er ætlað lengra
líf,” sagði læknirinn, “en því
hefði eg ekki trúað í gærkvöldi.
Það sýnir að samfara eðlilegri
löngun til að lifa hefir hann að
geyma lieilbrigða sál í heilbrigð-
um líkama og þegar svo er, þá er
fengið það sem mestu munar.”
# # *
Það var komið nálægt liádegi,
þegar lestin staðnæmdist á vagn-
stöðinni í Winnipeg. Ferðinni
var lokið og var það fagnaðarefni
hermannahópnum, sem í lestinni
voru, og sem lokið liöfðu sínum
erindum á vígvelli, í bráð og
lengd. Þeir voru nú alkomnir
heim og leystir úr stríði með
sæmd, en limlestir, bæklaðir og
brotnir, eða með lungu sín svo
skaðbrend í eiturgufu Þjóðverja,
að lítil von var um varanlega
lækning.
1 þessum hóp var Jón og fagn-
aði ferðalokum, þó ekki væri eins
illa leikinn og sumir þeirra. Hann
gat. klæðst og dregið sig um á
hækjum, en fimm þúsund mílna
ferð á sjó og landi eru ofraun
þeim, sem sjúkir eru. Honum
fanst óumræðileg nautn í að halla