Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.06.1927, Qupperneq 129

VESTURFÖR
125
Alt blandast þar saman, sem ólíkast er
svo af veröur 'þreytandi kliöur.
En konan meö börnin úr básnum ei fer,
hún byrgir sig grátandi niöur.
Hún veit þaö er bót, meöan bölið er mest,
í bæninni ih.jartanu svala,
þar glepur ei neitt og er grátendum bezt,
við guö sinn í einrúmi tala.
Hún vonar aö hann muni veita sér liö,
því viöleitni neinum ei banni,
og 'biður um þollyndi, blessun og frið
meö börnum og elskandi manni.
í heild alt hið umliöna horfir á,
um hugan þær kvikmyndir líða,
er samtvinnast einbeittri sjálfstæðis þrá,
og söknuði, vonum og kvíða.
Hún finnur hve geigvænleg ábyrgðin er,
sem á henni liggur 'sem mara,
þó útlegðar ferðin og alt er nú ske’r
sé afleiðing þungbærra kjara.
Og einnig að hennar voru’ upptökin fyrst.
— Ef alt fer nú miður en skyldi —
‘Því fár veit hvað átt hefir fyr en er mist.’
hún forðast þá ásökun vildi.
En, rneðan hin angrað'a bænina bað
og brynjaði VJjann og þróttinn,
með flughraða öslaði fleyið af stað,
það fyrsta var sjóleiðar nóttin.
Og eftir því lengra sem líöur fram skip
og landinu’ er fjær sú, er grætur,
þess úfnari veröur hann Ægir á svip
og óðari’ og tröllslegri ’ans dætur.
í bólstrnm gýs reykur frá brunandi skeið
en bylgjurnar framstafninn kyssa,
þá gjálífar fram hjá því ganga, en um leið
þær gretta sig ólmast og flyssa.
Ei geta þó komið á gnoðina stanz,
því grána nú miðnætur fundir,
þær tryllast og hefja sinn dynjandi dans,
í djúpinu leikið er undir.
Þær boðflennur stíga fram beint og á ská
og blístandi földunum skella,
en meðan að 'knörinn þeim kastar sér frá
á kinnum hans löðrungar bella.
En fólkið í lestinni liggjandi má,
sem leiksoppar veltast utn skansa;
en nautnanna fögnuði nýtur ei sá
er nauðugur verður að dansa.
Það sannast á mörgum, sem ættstöðvum af
hurt örlaga seiðnornin hryndir;
vort lífss'keið er bárótt sem bylgjandi haf
er breytist í alls konar myndir.
Oss, yfir það tilveru báturinn ber,
á braut milli vonar og kvíða,
sem hrakinn af viðburða öldunum er,
um óvissu hyldýpið víða.
II.
Þá sjógangur heyrðist um súðir
og sífeldur ómaði kliður,
ei freistuðu farþegar lúðir
í fletin að leggja sig niður.
Hve dýrlegt er döprum að blunda
í drauma ró miðnætur stunda.
Á fólkið fer svefninn aö síga,
þá suðandi glaumurinn dofnar,
og bóndinn — >sem höfuð lét hníga
við hlið sinnar elskuðu, — sofnar.
Hún ungbarnið upp að sér vefur
og ylinn frá hjartanu gefur.
Ei vifðist hún svefninum sinna
en situr og lengur ei grætur,
á hvílustað barnanna hinna
■'hún hefir víst nákvæmar gætur,
því móðurást letjast ei lætur,
þó liðinn sé helmingur nætur.